DSCN0510

I

&    i Geometria i kinematyka ewolwentowych przekładni walcowych

Wynika ona z głębokości warstwy o zmienionej strukturze. Na wykresie naniesiono też graniczne (minimalne), określone z wzoru (2.21) wartości współczynnika .x ze względu na podcięcie.

2.1 Ji. Wielkości pomiarowe

Sprawdzenie grubości zębów można przeprowadzić różnymi metodami. Podstawową metodą kontroli grubości zębów zewnętrznych jest pomiar wzdłuż wspólnej normalnej obejmujący z^ zębów. Taka wspólna normalna jest zawsze styczna do okręgu zasadniczego. Na długość pomiarową W (rys. 2.27) składają się: grubość zęba na okręgu zasadniczym -S oraz {zw — I) podziałek zasadniczych, gdzie r*. jest liczbą zębów objętą pomiarem wzdłuż wspólnej normalnej. Można więc napisać zależność:

12.32)

Grubość zęba na okręgu zasadniczym można określić z zależności (2.31), a podzialkę zasadniczą — z zależności (1.19). Po podstawieniu tych zależności do wzoru (2.32) i odpowiednich przekształceniach w ostateczności otrzymuje się zależność w postaci:

W = m„ cos i [(z*- — 0,5) a+z inv a + 2jc tg a].    (2.33)

Liczba zębów z_w, objęta pomiarem wzdłuż wspólnej normalnej, nie może być dowolna. Musi być tak dobrana, aby linia pomiarowa, styczna do okręgu zasadniczego, przecinała skrajne zęby na ich zarysach ewolwentowych. Warunek ten spełniać będą liczby zębów z_w dobrane z wykresu na rys. 2.28.

Czasem stosowaną metodą kontroli uzębienia jest tzw. pomiar przez wałeczki (rys. 2.29a). Metoda ta ma zastosowanie szczególnie przy kontroli wymiarów uzębień wewnętrznych (rys. 2.29b). Wielkość pomiarową M można wyznaczyć z wzoru:    ^r .

Rys. 2.28. Liczba zębów objętych pomiarem długości wspólnej normalnej