IMGu

w poszukiwaniu papierowego jednorożca

z nich wygrano prawdopodobnie dzięki obecności magnetowidów, umożliwiających powtórne obejrzenie ulubionego programu, a także dzięki internetowi, dostarczającemu streszczeń tym, których ominęły ważne momenty fabuły. Ofensywa seriali takich jak Babylon 5 (1994 r.) czy Z Archiwum X (1993 r.), oznaczała rozciągnięcie łuku narracyjnego na cały sezon (a nawet wiele sezonów emisji, kiedy odsłaniano kolejne wątki fabuły). Dziś nawet sitcomy zależne są od zaznajomienia widowni z historią programu.

A seriale takie jak 24 godziny (2001 r.) wymagają od widowni pamiętania faktów, które pojawiły się w odcinku sprzed kilku tygodni, a jeśli chodzi o historię - kilka godzin wcześniej.

Jako serial telewizyjny Dawson's Creek nie wprowadził radykalnych zmian względem znanych norm, jednak to, co zrobił w sieci, było innowacyjne. Pulpit umożliwił producentom wprowadzenie widzów wprost do głów głównych bohaterów, obserwację innych wymiarów społecznych interakcji między nimi. Współpraca ze scenarzystami serialu pozwalała twórcom strony na kreślenie tła nadchodzących wydarzeń:

„Jeśli ni stąd, ni zowąd ciocia Jenny wysyła maila, musi istnieć ku temu jakiś powód i trzeba to mieć na oku, bo za trzy, cztery czy pięć odcinków, gdy ciocia przyjedzie, poczujesz się dobrze, bo już wiesz, że ta postać jest z lat 60. i że za dużo pije. Znasz już całe tło zdarzeń, więc gdy bohater

mogło sprawić kłopoty związane ze zrozumieniem roli bohaterów drugoplanowych, którzy mają większe znaczenie dla znawców serii komiksowej. Bardzo często bohaterowie opowiadań transmedialnych nie tyle muszą zostać przedstawieni, ile raczej przypomniani, bo zazwyczaj znamy ich z innych źródeł. Tak jak publiczność Homera identyfikowała się z różnymi bohaterami w zależności od miejsca ich pochodzenia, tak dzisiejsza młodzież ogląda film mając już pewną wiedzę na temat postaci - awatarów znanych im chociażby z gier.

Fakt, że współczesne Hollywood korzysta ze struktur antycznych mitologii, jest ogólnie znany wśród obecnego pokolenia filmowców. Joseph Campbell, autor Bohatera o tysiącu twarzy (1949 r., wydanie polskie 1997 r.) chwalił Gwiezdne wojny za ucieleśnienie tego, co określił jako „monomit” - konceptualną strukturę wyabstrahowaną z międzykulturowych analiz największych religii świata⁴⁵. Obecnie wiele przewodników' dla scenarzystów' mówi o „podróży bohatera”, popularyzując idee Campbella. Tak samo twórcom gier radzi się dzielenie produkcji na sekwencje fizycznych i duchowych prób, które ma przejść bohater⁴⁶. Zaznajomienie publiczności z podstawową strukturą fabuły pozwala scenarzystom na pominięcie momentów przejściowych lub wyjaśniających. Dzięki temu od razu trafiamy w samo centrum akcji.

Analogicznie, jeśli protagoniści i ich wrogowie są zbudowani na bazie raczej archetypicz-nych niż indywidualnych, nowych i ukształtowanych postaci, możemy ich od razu rozpoznać. Matrix może być postrzegany jako suma zapożyczeń z gatunków- popularnej rozrywki (bohater haker, podziemny ruch oporu, tajemniczy mężczyźni w' czerni), jak i z mitologii (Morfeusz, Persefona, Wyrocznia). Ta zależność od rozpoznawalnych bohaterów' jest szczególnie ważna w wypadku gier, gdzie gracze bardzo często

Joseph CampMTs The Power oj My ih with Hi//Moyrrs\ red. Bet ty Sue Flowers, Doubleday, New York 1988.

Zob. na przykład M.M.Goldstein. The Hero's Joumey in Seve/i Setjuenres: A S/reenp/uy Sirutltire, NE Films, wrzesień 1998 http://www.ncwenglandfilm.com/ncws/archives/98septembcr/scvensteps.htm; Troy Dunniway Using the Hero's Joumey in Cu mes, Gamasutra.com http://wAvw.gamasutra.com/features/2000127/dunniw ay_pfv.htm