larsen0398

398 II Anestezjologia ogólna

8.1.1 Postępowanie anestezjologiczne

Należy przestrzegać następujących zasad dotyczących znieczulenia:

►    Operacje planowe należy wykonywać wyłącznie u chorych właściwie leczonych farmakologicznie.

►    Ostatnia doustna dawka leku powinna być podana rano w dniu operacji, jeśli po zabiegu nie jest możliwe leczenie doustne, należy przejściowo leki podawać dożylnie.

►    Jeśli leczenie jest źle ustawione i napady drgawek są częste, trzeba odroczyć zabieg do czasu uzyskania optymalnego leczenia farmakologicznego.

►    Do premedykacji nadają się przede wszystkim uspokajające leki przeciwdrgawkowe, np. ben-zodiazepiny i barbiturany.

►    Znieczulenie regionalne ma tę zaletę, że nie ogranicza świadomości albo ograniczenie jest wynikiem działania innych dodatkowo podawanych leków; unika się także wpływu gwałtownego odstawienia anestetyku pod koniec znieczulenia. Środki znieczulające miejscowo podawane w małych dawkach działają przeciw-drgawkowo.

►    Do znieczulenia ogólnego są przydatne metody znieczulenia złożonego oraz anestetyki wziew-ne. Wprowadzenie do znieczulenia można uzyskać podając barbiturany. Przy podawaniu en-11 u ran u należy zachować ostrożność, lek ten ma właściwości wywołujące padaczkę, które może dodatkowo nasilać hiperwentylacja i niskie stężenie w surowicy leków przeeiwdrgawkowych. Halotan i izofluran są środkami bezpiecznymi. Należy pamiętać, że niektóre leki przeciwpa-daczkowe mogą indukować dostępność enzymów wątrobowych. Może to być przyczyną przyspieszonego rozkładu preparatów stosowanych do znieczulenia.

►    Ketaminę powinno się stosować z rozwagą, gdyż są doniesienia, że może wywoływać drgawki.

►    Do zwiotczenia mięśni można podawać ogólnie stosowane depolaryżujące i niedepolaryżujące środki zwiotczające.

►    Hiperwentylacja obniża próg drgawkowy i dlatego należy jej unikać.

►    Po zakończeniu znieczulenia wraz z szybką eliminacją anestetyków wziewnych z mózgu mogą wystąpić drgawki. Działania zapobiegające: niewielkie dawki diazepamu podawane dożylnie i wznowienie leczenia przeciwdrgawkowe-go w odpowiednim czasie.

8.2 Choroba Parkinsona

Zespół Parkinsona jest następstwem niedoboru dopaminy w zwojach podstawnych. Najważniejszymi objawami choroby są hipokineza lub aki-neza, wzmożone napięcie mięśni oraz drżenie. Choroba rozpoczyna się zwykle między 40 a 70 rokiem życia, z największą liczbą zachorowań przypadającą na 6 dekadę życia. Jest to schorzenie ważne dla anestezjologa, gdyż występuje często, niejednokrotnie wywołuje poważne upośledzenie sprawności pacjenta, a ponadto stosowane w nim leki wchodzą w interakcje z aneste-tykami.

8.2.1    Obraz kliniczny

Główne objawy choroby Parkinsona:

-    brak mimiki (hipomimia),

-    spowolnienie i zubożenie ruchowe,

-    drżenie (skurcze antagonistycznych grup mięśniowych z częstością 3-5/s, objaw „przeliczania pieniędzy”),

-    przygarbiona postawa, drepczący chód,

-    sztywność.

Żaden z tych objawów nie musi być obecny w każdym przypadku. Mogą występować tez inne objawy:

-    mikrografia, zaburzenia mowy,

-    „osłabienie” motoryczne,

-    upośledzenie odruchu kaszlowego i brak możliwości głębokiego oddychania z powodu zaburzeń motorycznych,

-    łojotok skóry twarzy, ślinotok, napadowe poty,

-    atonia jelit i zaparcia,

-    atonia pęcherza moczowego,

-    hipotonia ortostatyczna,

-    spowolnienie procesów myślowych i reakcji psychicznych, chwiej ność nastroju, drażliwość.

8.2.2    Przyczyny i patogeneza

Nie ma jednolitej przyczyny choroby. Najczęściej jest to tzw. postać idiopatyczna. Głównym zaburzeniem jest niedobór dopaminy w zwojach podstawnych mózgu. W prawidłowych warunkach funkcje dopaminergiczna (czyli hamująca) i choli-nergiczna (czyli pobudzająca) wzajemnie się równoważą. W chorobie Parkinsona aktywność dopaminergiczna jest zmniejszona, w następstwie ubytku neuronów w istocie czarnej. Spowodowany tym niedobór dopaminy jest przyczyną powyższych objawów.