larsen1276

1276 III Anestezjologia specjalistyczna

uważają, że zmniejsza zapotrzebowanie na przetoczenia krwi sięgające 30-50%. Rozważa się wiele mechanizmów sprzyjających krzepnięciu pod wpływem aprotyniny, m.in.: zmniejszenie fibryno-lizy, utrzymanie glikoproteinowych receptorów Ib płytek krwi lub blokowanie defektu płytek krwi indukowanego plazminą.

Półokres eliminacji aprotyniny wynosi 7 godz.

Zalecenie dawkowania dla dorosłych:

-    2 min KIU (jednostki inaktywatora kalikrei-ny) w postaci wlewu trwającego ok. 20 min, rozpoczętego wraz z wprowadzeniem do znieczulenia;

-    następnie 500 000 KlU/godz. jak również

2 min KIU do objętości pierwotnej maszyny płuco-serce.

Aprotynina może wywoływać reakcje alergiczne (częstość <5%), niekiedy także nasila krzepnięcie. Wysokie dawki wydłużają ACT. Należy zachować ostrożność w głębokiej hipotermii z zatrzymaniem krążenia: istnieją doniesienia, iż aprotynina zwiększa chorobowość i ryzyko ostrej niewydolności nerek.

Syntetyczne antytibrynolityki. Substancje te, do których należą np. kwas e-aminokapronowy lub kwas traneksamowy, wiążą się z plazminogenem oraz plazminą i w ten sposób zapobiegają łączeniu się plazminy i fibrynogenu. Ze względu na to, że podczas zabiegów kardiochirurgicznych powstawanie fibryny w znacznym stopniu przebiega z aktywacją fibrynolizy, zaczęto stosować antyfibrynoli-tyki już w bardzo wczesnej fazie zabiegu w celu osiągnięcia efektu hemostatycznego. Według najnowszych badań profilaktyczne podawanie antyfi-brynolityków podczas operacji kardiochirurgicznych zmniejsza prawdopodobnie utratę krwi oraz konieczność przetaczania jej preparatów. Preparaty te, poprzez hamowanie aktywności plazminy, mogą także korzystnie wpływać na funkcje płytek krwi.

Dawkowanie:

-    początkowo 100-150 mg/kg kwasu e-amino-kapronowego lub 10 mg/kg kwasu traneksa-mowego,

-    następnie wlew ciągły 1/10 dawki początkowej na godz.

Substancji tych nie można stosować w przypadku krwawień z górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz w DIC.

3.4.2    Zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej

Hiponatremia jest skutkiem hemodylucji. Leczenie jest konieczne dopiero wtedy, gdy stężenie sodu spadnie < 120 mEq/l.

Hipokaliemię obserwuje się często po zakończeniu krążenia pozaustrojowego. Zaburzenie to jest szczególnie niebezpieczne u pacjentów leczonych naparstnicą i musi być natychmiast korygowane.

Hipokalcemia występuje również często podczas krążenia pozaustrojowego albo po jego zakończeniu. Prawidłowe stężenie wapnia we krwi ma duże znaczenie dla prawidłowej czynności mięśnia sercowego.

Poliuria pojawia się zwłaszcza wówczas, gdy do wypełnienia maszyny płuco-serce użyty został roztwór glukozy; może ją również wywołać przedawkowanie leków moczopędnych.

Ciśnienie koloidoosmotyczne podczas krążenia pozaustrojowego obniża się z powodu hemodylucji i hipotermii, po zakończeniu krążenia pozaustrojowego normalizuje się najczęściej w ciągu 90 min.

3.4.3    Hiperglikemia

Podczas krążenia pozaustrojowego nierzadko występuje hiperglikemia, która może wywołać diure-zę osmotyczną. Leczenie jest najczęściej wskazane, gdy stężenie glukozy przekroczy 300 mg/dl.

3.4.4    Zatory

Zatory podczas krążenia pozaustrojowego mogą być spowodowane powietrzem, agregatami elementów morfotycznych krwi, tłuszczem, fragmentami tkanin chust operacyjnych, materiałami protez lub talkiem. Ważne:

_m Zator powietrzny jest typowym powikłaniem występującym podczas użycia oksygenatora spieniającego, zwłaszcza gdy stosowane są wysokie ciśnienia parcjalne tlenu.

Zator powietrzny grozi również przy przerwaniu napływu krwi żylnej do oksygenatora, gdyż zbiornik maszyny płuco-serce szybko się opróżnia i duże ilości powietrza wpompowywane są do krążenia przez kaniulę tętniczą. W celu zapobiegania zatorom powietrznym każda maszyna płuco-serce zaopatrzona jest w pułapki powietrza, wykrywacze pęcherzyków powietrza itp.