Obraz (29)

Andrzej W. Jankę, Stanisław Kawula

11)    Humanistyczną głębię „bycia” osiągają stosunki rodziców, dzieci-uczniów i nauczycieli wraz z ujawnieniem się zdolności i gotowości do wzajemnych i ksobnych poświęceń.

12)    Szanse na przetrwanie trójpodmiotowo-partnerskich stosunków wzrastają niepomiernie, gdy ich współuczestnicy, poza nastawieniem do rozmowy, negocjacji i dialogu, odznaczają się zdolnością i gotowością do wzajemnych ustępstw (rozsądnych kompromisów).

13) Wymiar humanistyczny stosunków rodziny i szkoły łączy się nierozerwalnie z ciągłością kontaktów rodziców', dzieci-uczniów i nauczycieli, u podstaw której tkwi przesłanka, iż nic nie uzasadnia ich zerwania czy nawet tylko ich ograniczenia.

Te przesłanki sformułowane zostały z myślą o konstruowaniu alternatywy humanistycznej wobec urzeczywistnianych koncepcji współpracy „dla dobra dziecka”, „za pośrednictwem dziecka”, „przy minimalnym udziale dziecka”. Nową koncepcję określono mianem współpracy „wspólnie z dzieckiem” oraz zaproponowano odpowiednie formy jej realizowania w praktyce edukacyjnej (A. W. Jankę - 1995 i 1996 a).

„Wspólnie z dzieckiem” musi oznaczać współ-być i działać „razem z nim”, na ile to tylko możliwe. Wydaje się, że właśnie brak tej szczególnej pedagogicznej wspólnoty tkwń u podstaw' narastających skutków niepowodzeń wychowawczych. Kto wie, czy kwestia ta nie stanowa ważkiej części klucza do wyjaśnienia źródeł wielu patologii dotykających społeczeństwo u schyłku XX wdelu. Nie chodzi tu jednak o jakiś „nowy'” pajdocentryzm i jakikolwiek „centryzm” związany z życiową czy społeczną rolą jednostki ludzkiej. Chodzi po prostu o zwykłą międzyludzką relację, która stwarza rodzicom, dzieciom-uczniom i nauczycielom szanse spotkania się we wspólnej przestrzeni i zaoferowania sobie wzajemnie pomocy, wsparcia, troski, zrozumienia, oddania i otwarcia w procesach ustawicznego kształtowania się jednostkowego oraz wypełniania indywidualnych i zbiorowych zadań życiowych. Idea „wspólnie z dzieckiem” wyraża podstawową przesłankę dla pojętej humanistycznie profilaktyki pedagogicznej.

7, Podstawowe poziomy współpracy trójpodmiotowo-partnerskiej (A. W. Jankę)

Współpraca partnerska rodziców, dzieci-uczniów' i nauczycieli stanowi zasadniczą treść postulowanej i jak się okazuje wielowarstwowej relacji. Różne są cele, formy i organizacja współpracy rozpatrywanej z określonych pozycji. Istotną kwestię stanowią powiązania współpracy podejmowanej i realizowanej na różnych poziomach (schemat 11).

226