strona0011

l6 Rozdział x. Prostytucja jako zjawisko społeczne

Dziewczyny nie miały możliwości wyboru mężczyzny i musiały się oddawać każdemu, kto miał pieniądze.

Kobiety pracujące w tym zawodzie nie mogły swobodnie chodzić po mieście. Musiały nosić odpowiednie stroje, aby odróżniać się od reszty „porządnych kobiet”. Elementami takiego stroju były: blond peruka, czerwone buciki i czepek. Dziewczęta, aby zwabić klientów, w podeszwach ryły napis: „chodź za mną”, który podczas spacerów odbijał się na piasku.

W starożytności bardzo popularne były tzw. hetery. Kobiety te wyróżniały się nieprzeciętną urodą, inteligencją i manierami. Uczyły się sztuki miłosnej w specjalnie przygotowanych szkołach. Program takiej szkoły przewidywał m.in. naukę tańca, śpiewu, wiedzę na temat afrodyzjaków, pozycje miłosne, sztukę recytowania i układania, poezję¹.

W tym okresie prostytucja była ściśle kontrolowana przez państwo. Wyznaczano m.in. miejsca, gdzie ma się odbywać ten proceder, ale również dbano o spokój i pilnowano, aby podatki były odprowadzane. Unikanie ich płacenia było karane m.in. wypędzeniem z miasta.

Epoka ta wykształciła kilka kategorii prostytutek², m.in.:

—    fomices (mróweczki), które zaspokajały klientów na widoku, w cieniu posągów, ogrodów;

—    dorides oferujące swoje wdzięki, stojąc nago w drzwiach;

—    lupae (wilczyce) wabiące mężczyzn wilczym wyciem w ciemności;

—    ciastkareczki łączące zaspokajanie potrzeb ze sprzedażą ciastek w kształcie narządów;

—    uariae mieszkające na cmentarzach i łączące prostytucję z fachem pogrzebowej płaczki;

—    scortaerraticae gotowe oddać się każdemu przechodniowi;

—    bilitidae, które swoją nazwę wzięły od taniego wina, ponieważ łączyły grzech pijaństwa z nieczystością;

—    copae - kelnerki dorabiające jako prostytutki;

—    gallinae (kury) łączyły swój zawód z rabunkami;

—forariae — wieśniaczki, które zarabiały na obrzeżach Rzymu;

—    diabolares, które brały tylko dwa obole za usługę;

—    quadrantariae — ich usługi były nawet niewymierne w walucie;

1

   M. Karpiński, Najstarszy zawód świata, dz. cyt., s. 45.

2

   Tamże, s. 54.