strona0014

Rozdział i. Prostytucja jako zjawisko społecznb 19

Próbowano grupować prostytutki w gettach, wydzielano dla nich ulice i dzielnice, stawiano pod pręgierzem, obwożono nago na ośle, a nawet karano śmiercią⁹.

Działania te nasiliły się w okresie prześladowania czarownic. Jednak, co dziwne — lub raczej ciekawe — karano tylko prostytucję indywidualną, jako akt seksualny z diabłem, natomiast prostytutki, które uprawiały ten proceder w domach publicznych, nie musiały się obawiać, uważano bowiem, że nie robią nic złego, zaspokajając potrzeby szanowanych obywateli.

1.1.3. Rozkwit prostytucji w epoce renesansu

Renesans sprzyjał rozkwitowi prostytucji, greckie hetery, rzymskie fbrmosae zastąpiły włoskie cortegiane, które były natchnieniem malarzy, przyjaciółkami książąt i artystów.

Zawód ten bardzo często był przekazywany córkom i cieszył się powszechnym uznaniem. Kiedy młoda dziewczyna dorastała do wieku, w którym mogła rozpocząć pracę, dumna matka prezentowała jej wdzięki w maju, na kwietniowych targach. Korzystanie z usług profesjonalistki nie było tanią przyjemnością. Pewien podróżnik pisał:

To kosztowny handel, nie można nabyć dziewicy taniej niż za sto pięćdziesiąt złotych escudos na roczne użytkowanie. Za dwieście można już dokonać dobrego wyboru¹⁰.

Prostytutki stały się elitarną grupą, mającą dostęp do władzy i pieniędzy. Jedna z nich ufundowała klasztor braciom augustynianom. Były to kobiety piękne i wykształcone. Croyot pisał:

Nade wszystko czaruje ona przez dźwięki, jakich dobywa za swej lutni, oraz swoim równie kuszącym głosem. Taka jest wenecka kurtyzana, znakomita retorka, najbardziej elegancka w sztuce prowadzenia rozmów, czego bowiem nie uda się jej występami, to osiągnie za pomocą retoryki. Także w końcu schwyta cię w pułapkę i zawiedzie do sypialni, gdzie wszelkie rozkosze staną otworem”.

9 Tamże, s. 71.

10    Tamże, s. 55.

11    Tamże.