38 Rozdział i. Prostytucja jako zjawisko społeczne
1.3.2. Prostytucja męska
Wkraczając w świat prostytucji męskiej, trzeba zauważyć, że w odróżnieniu od prostytucji damskiej heteroseksualnej tu dominuje prostytucja homoseksualna. W Polsce ten rodzaj prostytuowania się nie jest jeszcze dość popularny, ale kilka kilometrów od granicy polsko-niemieckiej rozwija się ten interes. Młodzi chłopcy koczują na dworcach, m.in. w Berlinie, gdzie szukają swoich sponsorów.
W odniesieniu do prostytucji męskiej również istnieją pewne etapy, swoista hierarchia od „księcia” do „wędkarza”. W prostytucji tej schemat utworzony przez Kurzępę tworzy okrąg, ten bowiem, kto na początku był „ofiarą”, na końcu swej kariery staje się sprawcą. Często pierwsze kontakty seksualne odbywają się w toaletach, w miejscu, gdzie mężczyźni publicznie obnażają swoje wdzięki. To właśnie w takich miejscach najłatwiej znaleźć klienta.
W „karuzeli szalet”, jak to określił Kurzępa, można wyróżnić 5 etapów60:
1) książę,
2) pracuś,
3) omnibus,
4) darek,
5) wędkarz i dżont.
Kariera młodego chłopca bądź mężczyzny zaczyna się od pozycji „księcia”. Pracuje on wtedy dla jednego, dwóch klientów, którym w pewien sposób pozostaje wierny. Ma największe powodzenie. Jest „nowy” na rynku, zadbany, dobrze ubrany i zdrowy. Może wybierać sobie klientów. Jednak fascynacja jego osobą powoduje, że szuka on nowych kontaktów, próbuje się wyrwać od stałego partnera, szukając nowych doznań, wówczas staje się „pracusiem”. Po etapie „księcia”, kiedy był adorowany, zaczyna być arogancki. Teraz to on stawia wymagania i wygórowane ceny, które niejednokrotnie odstraszają klientów. Następuje okres, kiedy nikt się nim nie interesuje albo tylko kilka osób. Wtedy, kiedy spadnie z piedestału, zaczyna tracić wiarę w siebie, w swoje możliwości i atrakcyjność.
W roli „omnibusa” wchodzi w „orbitę towarzyskich uprzejmości i rekomendacji”61, jest teraz towarem przekazywanym sobie z rąk do rąk. Rola ta charakteryzuje się identyfikacją z grupą prostytuujących się osób. „Omnibus”
60 J. Kurzępa, Młodzież pogranicza - świnki, dz. cyt., s. 171.
61 Tamże, s. 172.