WSP J POLN254286

Słowniki ortograficzne, wyrazów obcych i synonimów 613

podstawie opracowano liczne mniejsze słowniki. Konkurencyjne opracowanie wydali Trzaska, Evert i Michalski: Encyklopedyczny słownik wyrazów obcych, nadal jeden z najobszerniejszych (Warszawa 1939).

Po 1945 roku ukazują się kolejne słowniki ortograficzne i wyrazów obcych. Jodłowski i Taszycki kontynuowali pracę nad Zasadami pisowni polskiej i interpunkcji ze słownikiem ortograficznym, a w 1946 r. wydali pierwszą wersję obszerniejszego Słownika ortograficznego języka polskiego i prawideł pisowni polskiej. Równolegle wydawano ich Słowniczek ortograficzny (wyd. I, Lwów 1936). Po śmierci autorów' prace prowadzi Danuta Jodło wska-Wesoło-wska (od 1985). Autorami mniejszych słowników ortograficznych byli także: Jan Tomaszewski (Poznań 1945), Bronisław Wieczorkiewicz (wyd. V, Warszawa 1946), Jan Mazur (Kraków' 1947), Leopold Cieplak (wyd. X, Warszawa 1969), Zofia Derwiszówna i Z. Parnowski (Warszawa 1947), W'alery Pisarek (Wrocław 1972). Nie sposób wymienić wszystkich słowników' z ostatniego okresu. Autorami kilku słowników byli np. Jan i Lidia Malczewscy (1994), Franciszek Now^rak (1995, 1998). Szczególnie płodny jest Edward Polański, wydający samodzielnie lub jako współautor słow'niki ortograficzne co najmniej w czterech wydawmiawach (np. 1995, 1996, 1999). Spośród tych szablonowych wydawnictw' wyróżnia się Ortograficzny słownik ucznia Z. Saloniego, K. Szafrana i T. Wróblewskiej (Warszawa 1994), który umieszcza tylko wyrazy i ich formy budzące wątpliwości ortograficzne.

Jest też kilka słowmików dużych. W 1975 r. wychodzi Słownik ortograficzny języka polskiego PWN (110 000 haseł; pod red. Mieczysława Szymczaka), zastąpiony W' 1996 roku przez Nowy słownik ortograficzny PWN (125 000 haseł; pod red. Edwarda Polańskiego). Ten ostatni „dopuszcza” do użycia wiele wariantów, często w bardzo wńelu wersjach. W' 1999 roku pojawda się Wielki słownik ortograficzny języka polskiego (pod red. A. Markowskiego), wprowadzający m.in. bez skrótów formy fleksyjne, które częstokroć nie sprawiają żadnych problemów. Kompilacyjny charakter tych słowmików’ sprawia, ze jest w nich wiele luk i niekonsekwencji.

Wśród słowników wyrazów obcych długo utrzymywał się po 1945 roku słownik Zygmunta Rysiewicza (1954; wyd. XII, 1967). W 1959 r. ukazał się mały słownik F. Jakubowskiego (Warszawa 1959), a pierwsze wydanie popularnego i przystępnego słownika Władysława Kopalińskiego wyszło w roku 1967. Ten ostatni, systematycznie zmieniany, wraz ze Słownikiem "wyrazów obcych PWW pod redakcją Jana Tokarskiego (1971; wydanie nowe 1995), największym powojennym, jest nadal bardzo popularny. Kopaliński ułożył także swoisty onomazjologiczny słownik wyrazów obcych, Słownik przypomnień (Warszawa 1992), nie do końca przemyślany. Autorami nowszych mniejszych słowników byli np.: A. Markowski (1995), M. Bocian (1997) czy też R. Pawelec (1999) w interesującym narracyjnym Słowniku dla dzieci PWN.