WSP J POLN254289

616

Tadtua Ptatnyiakt. Słowniki języka polikicęo

tyczny indeks a tergo polskich form wyrazowych]. Tokarskiego i Z. Saioniego, rejestrujący końcówki ileksyjne języka polskiego, Warszawa 1993); wymowę obejmuje Słownik wymowy polskiej (pod red. Mieczysława Karasia i Marii Madejowej, Warszawa 1977); homonimy rejestrowane są w Słowniku polskich form homonimicznych (pod red. Danuty Buttler, Wrocław 1984) i Słowniku polskich całkowitych homonimów (pod red. Danuty Buttler, Wrocław' 1989), a frazeologia w' Słowniku frazeologicznym języka polskiego Stanisława Skorupki (t. I-II, Warszawa 1967-1968). Nowsze frazeologizmy zawiera niezbyt udany metodologicznie Podręczny słownik frazeologiczny języka polskiego PWN (S. Bąby, G. Dziamskiej, J. Liberka, Warszawa 1998). Łączliw-ość czasowników' odnotowuje Słownik syntaktyczno-generatywiry czasowników polskich (pod red. Kazimierza Polańskiego, t. I-IV, Wrocław- 1980-1990). Pojawiają się słowniki odmian czasowników, z największym Słownikiem form koniugacyjnych czasowników polskich Stanisława Mędaka (Kraków- 1997).

Ogólna ocena leksykografii polskiej XX wieku

W okresie pierwszym, do 1945 roku, narodził się wyrazisty model opisu leksykograficznego w- Polsce, oparty na dośw-iadczeniach z XIX wieku. Duże słowniki były w zasadzie nienormatywne, tzn. zaświadczone wyrazy bez przeszkód były w-łączane do słowników. Ewentualne zastrzeżenia podawano za pomocą wartościujących kwalifikatorów-. Stąd kolokwializmy, obsce-na, wyrazy środowiskow-e i regionalne można było bez trudu znaleźć w słow-nikach języka ogólnego, co wyróżniało je na tle leksykografii europejskiej.

W słow-nikarstwie polskim opis leksykograficzny był także zasadniczo ahistoryczny, względy chronologiczne nie odgryw-ały dużej roli w układzie struktury hasła. Definicje zazwyczaj nie były encyklopedyczne. Największym novnm leksykografii polskiej było to, że starano się pokazać relacje systemow-e w słownictw-ie na podstawie etymologii i znaczenia. Korzystnie wyróżniała się leksykografia polska także podaw-aniem związków frazeologicznych luźnołączliwych. Na szerszą skalę ten aspekt słownictwa zaczęto ujmować dopiero w latach najnow-szych. Jak na ówczesne czasy były to bardzo nowoczesne założenia metodologiczne. Niestety, jakość prac nie zasługuje na najlepsza ocenę, zwłaszcza w zakresie dokumentacji.

W okresie drugim. 1945-1989, pod wpływem czynników politycznych oraz osobowości Doroszewskiego, nastąpiło odejście od tego modelu, z którego przejęto najbardziej ahistoryzm opisu. Był to okres dominacji modelu Doroszew-skiego, który nie oddziałał pozytywnie na kształt leksykografii polskiej. Gospodarka sterowana wymusiła także niekorzystną monopo-