wyjście
4

uschniesz. Wielką pokusą ludu, który wyszedł z Egiptu, była pokusa zatrzymania się, rozbicia namiotów i pozostania w nich. Dlatego ostatnimi słowami naszego rozważania niech będą te słowa z Listu do Hebrajczyków: „Również i my wyjdźmy do Niego poza obóz, dzieląc z Nim Jego urągania. Nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść” (Hbr 13, 13—14).

Słowa: „Ludu mój, wyjdź z Egiptu!” oznaczają dla nas: „wyjdźmy z obozu”, uciekajmy od pokusy stale czyhającej na tego, kto przeszedł przez „Morze Czerwone” i mówi sobie: Tutaj się zatrzymam, zrobiłem już bardzo dużo, wybrałem życie .kapłana, tkwię w różnych sprawach”.

Wyjście nie zatrzymuje się nigdy, gdyż jest podążaniem w kierunku Chrystusa, a nie w kierunku sprawy, którą trzeba zrobić. A podążanie w kierunku Chrystusa nie może się obyć bez „niesienia Jego hańby”; idziemy w kierunku Jezusa, „który stracił twarz” >(M. Magrassi).

W Eucharystii jest Jezus, którego mamy naśladować. I to jest wyjście z siebie, wyjście, którego musiał dokonać Mojżesz, wyzbywając się samowystarczalności. Istotnie, „nie mamy tutaj trwałego miasta, ale szukamy tego, które ma przyjść”. Nasze wyjście zakończy się dopiero w życiu wiecznym.. Nigdy nie można powiedzieć: „już doszedłem do celu”. Wezwanie „ludu mój, wyjdź z Egiptu!” określa całe istnienie chrześcijańskie, dotyczy całego bytowania człowieka — religijnego i moralnego. Człowiek nie może spełnić się w historii, nie może rozwiązać moralnego problemu trawiącego dzisiejszą ludzkość, jeśli nie zdąża w kierunku „więcej”, jeśli nie przekracza tego świata, jeśli nie zwraca się ku .niewyczerpanej tajemnicy Boga, w stronę „miasta przyszłości”. Trzeba uznać niemożność nasycenia serca ludzkiego, by człowiek mógł wznieść się do życia moralnego. Życie moralne dokonuje się w historii, to znaczy poprzez dawanie odpowiedzi na różne wydarzenia, wymagające od nas coraz więcej; owszem, polega na przestrzeganiu przykazań, ale pamiętajmy,

12,6 że codzienna historyczna wędrówka żąda od nas ciągle nowych form sprawiedliwości, miłości, służby, uczciwości, posłuszeństwa ii wiary. Życie religijne człowieka, widziane jako wyjście, nie może być odłączone od krzyża; dla tego, komu jest dane zrozumieć je w całej jego pełni, oznacza to: przygarnąć krzyż, przygarnąć Pana ukrzyżowanego, by mieć udział w Jego zmartwychwstaniu.

Eucharystia to właśnie przygarnięcie Pana ukrzyżowanego i zmartwychwstałego; pozwala On nam wyjść z miejsca naszych wygód, z ułatwień, któreśmy sobie zrobili, aby pójść w Jego kierunku, w kierunku Jego pohańbienia i Jego chwały.

Temat wyjścia przewija się na całej długości życia nie tylko chrześcijanina, ale każdego człowieka i określa go jako istotę oczekującą na pełnię objawienia tego, kim jest.