CCF20090831178

332    Rozum obserwujący

Kiedy mówimy o szeregu, w którym różnice następują po sobie jako różnice równolegle (przy czym stosunek między nimi może być taki, żc różnice rosną po obu stronach równocześnie albo po jednej stronic tylko rosną, a po drugiej maleją), wówczas mamy do czynienia tylko z ostatecznym prostym wyrazem tej połączonej w jedno całości, która ma stanowić jedną stronę prawa, przeciwstawną ciężarowi właściwemu. Ale ta strona jako rezultat istniejący (ais seiendes Resultat) niejest — jak już mówiliśmy — niczy-m innym, jak tylko pojedynczą właściwością, taką np. jak z wy Al a kohezja, obok której istnieją inne, w'obec niej obojętne, a wśród nich także i ciężar właściwy. Toteż każdą inną właściwie wość można z taką samą słusznością, tzn. z taką samą niesłusznością, wybrać jako reprezentanta całej drugiej strony prawa. Ta czy inna, każda tylko reprezentowałaby istotę — a reprezentować to znaczy po niemiecku „vorstelkn“ *, czyli wyobrażać jakąś rzecz, ale nie być nią samą. Toteż próbę znalezienia takich szeregów' ciał, które po obu stronach prawa biegłyby równolegle i wyrażały istotną naturę tych ciał zgodnie z jakimś prawem tych clwńch stron — próbę taką trzeba uznać za pomysł, który' nie zna ani sw^rego zadania, ani środków, za pomocą których można by je zrealizować.

[p. Organizacja natury organicznej: rodzaj, gatunek, jednostko wość, indywiduum]

Stosunek między stroną wewnętrzną a stroną zewnętrzną postaci organicznej, który' miał być przedmiotem obserwacji, został przedtem przeniesiony od

* „Reprasentieren, auf deutseh: vorstelicn“.

razu do sfery tego, co nieorganiczne. Teraz możemy bliżej sprecyzować określenia, jakie stąd wynikają, przy czym okaże się, że uzyskujemy jeszcze pewną inną formę i inne odniesienia tego stosunku. W naturze organicznej odpada bowiem w ogóle to, co w naturze nieorganicznej zdawało się dawać możliwość porównywania strony wewnętrznej z zewnętrzną. Strona wewnętrzna natury nieorganicznej jest prostą stroną wewnętrzną, która postrzeganiu przedstawia się jako właściwość istniejąca fseiende). Jej określonością jest też dlatego, istotnie rzecz biorąc, wielkość, a jako właściwość istniejąca występuje ona jako obojętna wobec strony zewnętrznej, czy też wobec mnogości innych właściwości zmysłowych. Inaczej byt dla siebie żywego tworu organicznego: nie staje on podobnie jak tamten po stronie przeciwstawnej swej stronie zewnętrznej, lecz w sobie samym posiada zasadę swego innobytu. Jeśli byt dla siebie określimy jako proste i trwałe odniesienie się do siebie samego, to jego innobyt będzie prostą fiegatywnośeią, a j edność orga niczna j est j ednością równego sobie samemu odnoszenia się do siebie samego oraz czystej negatywności. Jedność ta jestjako jedność wewnętrzną stroną tworu organicznego; dzięki temu strona wewnętrzna okazuje się sama w sobie czymś ogólnym ¹, czyli rodzajem. Ale wolność, jaką posiada rodzaj w stosunku do swojej rzeczywistości, jest inna niż wolność ci-ężaru właściwego w stosunku do postaci. Wolność ciężaru właściwego jest wolnością istniejącą, czyli taką

1

Ncgatywnością odnoszenia się do siebie samego jest znoszeni fi tego odnoszenia się; byt dla siebie i jego negatywność jako zawarte w .jednej jedni sprawiają, że jednostkowośó przechodzi w ogólność, że okazuje się sama w sobie czymś ogólnym.