m
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
i
2.7 Podejście sytuacyjne
Podejście sytuacyjne pojawiło sit; w latach sześćdziesiątych, lecz dopiero w latach .siedemdziesiątych znalazło szersze zastosowanie. Podejście sytuacyjne jest przeciwstawnym nurtem do mirtu systemowego, co znalazło swoje odbicie w założeniach nurtu sytuacyjnego.
Założenia koncepcji sytuacyjnej były następujące:
a) odmienne organizacje (typy) wymagają od ich kierownictwa stosowania odmiennych zasad, metod i technik (zarówno odniesienia icli do celów budowy jak leż procesów zarządzania),
b) ze względu na odrębne cechy poszczególnycłi subsystemów, organizacja nie powinna kierować się jednym „systemem filozofii zarządzania”.5"
Przy tworzeniu rozwiązań należy brać pod uwagę uwarunkowania sytuacyjne tj.: - wewnętrzne - podsystemy organizacji, '*
• zewnętrzne- otoczenie organizacji.5V
W koncepcji lej ważną rolę odgrywa osoba zarządzająca, której zadaniem jest ustalenie, jaką zastosować metodę w danej sytuacji, aby otrzymać jak najlepsze rezultaty dla przyjętych wcześniej celów. Podejście sytuacyjne koncentruje się również na takich zagadnieniach jak: problemy człowieka w organizacji i jego motywacja, kwestia stylów kierowania i uczestnictwo pracowników w procesie podejmowania decyzji. Walorem podejścia sytuacyjnego jest nastawienie na rozwiązywanie praktycznych problemów w organizacji.
Dorobek poszczególnych szkól, tworzone prawa, zasady, wniosły (rwały wkład w uporządkowanie wiedzy o zarządzaniu i znalazły zastosowanie w praktycznym działaniu przedsiębiorstw. Znajomość historii zarządzania, poszczególnych etapów jej rozwoju, jest pomocnym drogowskazem dla współczesnych menedżerów, pomaga w skutecznym zarządzaniu, a także pozwala menedżerom uniknąć błędów, które były popełniane przez innych.
A Bednarski. J. S/lendak, Wprowadzenie do teorii organizacji i zarządzania, Toruńska Szkoła Zarządzania Toruń 1997, s. 59
" M. Kostera, Podstawy Organizacji i Zarządzania, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. L. Koźmińskiego, Warszawa 2001. s. 2.1
-60-
Rozdział III.
Małgorzata Kosała - Prawa nauki Organizacji i Zarządzania