0002701

4Q ale wygodnie i eleganoko urządzony. Nosił imię mitologicznej nimfy—„Thetis.“ Na dole obszerna sala jadalna pomieścić mogła do stu osób, wzdłuż sali po obu stronach znajdują się kabiny, jak celki osobne, zamknięte, każda na cztery osoby urządzona.

Stewart, t. j. pierwszy służący, otworzył nam zaraz jedną z największych kabin, zapewniając, że mało osób jedzie. Z ciekawością kobiecą zaglądałam i do innych zajętych już kabin, chcąc dowiedzieć się, jakie towarzystwo mieć będziemy. Z nagromadzonych pudelek i koszyków osądziłam, że będą i panie; przed jedną zaś kabiną położono szal kraciasty, w kształcie torby podróżnej złożony, kapelusz białym welonem opasany i buty jasne o szerokich podeszwach.

Przedmioty te zdała już mówiły: I ani trawling i należały z pewnością do Anglika.

Nazajutrz o 12 ej w południe byliśmy już na pokładzie „Thetis,“ gotowi do podróży. Małe grono towarzyszów i towarzyszek, otoczone gromadą krewnych, przyjaciół, ciotek, kuzynów i kuzynek całowało się i ściskało tak czule, jak gdyby [żegnało się na wieki. Wbrew jednak naszemu przysłowiu, babskie uściski nie sprowadziły deszczu, bo dzień był śliczny, a niebo jasne zapowiadało długą pogodę. Zadźwięczał dzwonek, gwizdnęła para, kocieł syczał i warczał, ziejąc kłębami czarnego dymu, zerwano mostek, zajęczały sznury i łańcuchy i... okrzyk pożegnania rozległ się na brzegu. Powoli, majestatycznie posuwała się nasza „Thetis" wzdłuż zatoki, kołysząc się lekko, jakby prawdziwa nimfa na mię-kich falach. Miasto, amfiteatralnie na składach się wznoszące, nikło, malało, w końcu, jak chmury rąbek rozwiało się kędyś po przestrzeni.

Pierwszych dni jednak podróży nie wyjechaliśmy na szerokie morze, trzymając się ciągle wschodniego brzegu. Mijaliśmy skaliste wybrzeża Istryi i zdała dojrzeć mogliśmy miasta: Capo d’Istria, Ro-vigno, Pola; później płynęliśmy wzdłuż brzegów Dal-macyi około wyspy Lissa, pamiętnej zwycięztwem austryackiego admirała Tegetthofa nad flotą włoską w 1866 r.

Doktór okrętowy, który sam czynny brał udział w tej bitwie, zaczął nam o niej długo i szeroko rozpowiadać, gdy dzwonek obiadowy (o 7-ej wieczorem) powołał nas wszystkich do wspólnej sali jadalnej.

Mogłam teraz przypatrzeć się naszemu towarzystwu. Składało się ono z kilku tylko osób; na pierwszem miejscu przy stole siedział kapitan, czyli, jak go nazywają grzecznie, komendant, wiekowy człowiek, widocznie zmęczony już życiem żeglarza. Obok niego siedziało młode małżeństwo, przed dwoma dniami dopiero poślubione: Ona ogromnie otyła, choć młodziutka tryestyanka, on malutki, szczuplutki Włoch, wyglądał przy niej jak studencik, usługując jej ciągle, znosząc poduszki i stołeczki pod nogi, chustki i szaliki, przypominał mi aportujące pieski. Naprzeciw mnie siedziała jakaś włoska signorina, obdarzona pękatym noskiem- i bardzo cienkim monotonnym głosem. Wdzięczyła się do starego doktora, opowiadając ciągle o swych rozlicznych znajomościach, ■o swych kuzynach i wujaszkach, których miała po-dostatkiem we wszystkich stronach świata. U drugiego końca stołu siedział drugi kapitan, t. zw. se-condo, Włoch barczysty, o czarnem ognistem oku, rubaszny, jak prawdziwy loup de mer. Obok siedział wypieszczony wiedeńczyk, turysta, a ja miałam szczęście mieć za sąsiada owego Anglika, którego obecność przeczułam po jasnych butach i kr&ciastym szalu.

Obiad zeszedł bardzo milcząco, przypatrywaliśmy się jedni drugim; signorina tylko ust nie zamknęła, wygłaszając coraz nowe imiona swych kuzynów.

Po obiedzie zebraliśmy się na pokładzie saloniku (fumoir), ale rozmowa nie szła. Signorina wyję-