maistre o papiezu004101

41

„dy zachodziła sprzeczka pomiędzy biskupami Grecyi, wówczas „strona, która pragnęła zwyciężyć, spieszyła do Rzymu w celu po „zyskania dla siebie przychylności stolicy apostolskićj i Ojca Śgo z ca-„iem biskupstwem łacińskiego obrządku ku sobie przyciągnąć usiłowała— w tym celu i Athanazy udał się do Rzymu z licznćm to „warzystwem i bawił tam lat 1 ilka 1).

Wybaczmy protestanckiemu pióru wyrażenie: stronny która pragnęła zwyciężyć, oczywistość wszakże naczelnictwa papiezkiego nie mniej jest uderzającą. Kościół wschodni ciągle ja uznawał. Po cóż bowiem te ustawiczne odwoływania się do Rzymu? po cóż ta stanowcza ważność jaką przywiązywano do jego postanowień, po co te schlebiania się majestatowi papiezkiemu?.. Dla czegóż mianowicie widzimy słynnego Atanazego przybywającego do Rzymu, bawiącego tamże lat kdka, uczącego się jeżyka łacińskiego z niesłychanym mozołem, jedynie dla'możności bronienia swej sprawy? Czylrż widziano kiedy stronę mającą chęć zwyciężenia 2), nadskakującą podobnie majestatowi innych patryarchów? Nic nie ma tak widocznego jak naczelnictwo Rzymskie, i biskupi wschodni nie przestali uznawać go w czynie i pismach swoich.

Ryłoby zbyteczna rzeczą czerpać więcej ku temu dowodów w świadectwach kościoła łacińskiego. Dla nas władza naczelna papieża jest tern samem, czem system Kopernika dla astronomów. Jest to niezachwiana podstawa na której się wspieramy: kto pod tyra względem się waha, ten me pojmuje wcale clirzeseian^:zmu.

dSie masz jedności kościoła ma wdał *ś. Tomasz bez jedności wiary, ale nie masz ,edności wiary bez najwyższego naczelnika 3).

Papież i kościół to jest wszystko i jedno, mówi ś. Fianciszek Salezy 4) a Bellarmin powiedział z przenikliwością, która tem

G