maistre o papiezu017301

173

letnia pomiędzy Ludwikiem Bawarskim i Fryderykiem Austryackim. W wojnie tćj również stolica apostolska żadnego nie miała udziału.

W tćj epoce Papieże zupełnie oddalili się z tych nieszczęśliwych Włoch, w których cesarze od lat sześciudziesiąt się nie u-kazali, i które dwa stronnictwa od granicy do granicy bratnia krwią zlewały, nie troszcząc się wcale o sprawy Papiezkie, ani też cesarskie 1).

Wojna pomiędzy Ludwikiem i Fryderykiem, odznaczyła się dwiema krwawemi bitwami pod Eslingen w r. 1315 i pod Mul-dorff w r. 1322-

Papież Jan XXII zniósł namiestników cesarskich w r. 1317 i wezwał dwóch współzawodników, aby dowodzili praw swoich. Gdyby byli posłusznymi, byliby przynajmniej uniknęli bitwy pod Muldorff. Zresztą jeżeli uroszczenia Papieży były przesadzonemi, nie mniejsze były cesarskie. Widzimy Ludwika z Bawaryi traktującego Papieża w wezwaniu z d. 23 kwietnia 1328 jakoby cesarskiego poddanego. Oznaczył mu miejsce pobytu, zakazał oddalać się z Rzymu na czas dłuższy nad trzy miesiące, i dalej nad dwa dni drogi, bez zezwolenia duchowieństwa i ludu rzymskiego. A jeżeliby Papież nie był potrójnemu wezwaniu posłuszny, już ipso facto przestaje być Papieżem.

Ludw^rik posunął się aż do skazania na śmierć Jana XXII 2).

Tego to właśnie chcieli cesarze, aby ze stolicą apostolską w podobny postępowali sposób. Czemżeby byli dzisiaj namiestnicy Chrystusa, gdyby cesarze wzięli byli górę?

Znamy kilkakrotne pojednawcze usiłowania Ludwika Bawarskiego: ' Zdaje się nawet, że Papież nie byłby był od zgody dalekim, bez formalnego oporu ze strony królów Francji, Neapolu, Czech i Polski 3). Postępowanie cesarza Ludwika było lak niego-dziweni, że znowu był wyklętym w r. 1346. Jego nieograniczona tyrania do tego we Włoszech dochodziła, że ośmielał się propo-

1)    Maimbourg, Hist. de la dćcad., i t. d. R. 1,308.

2)    Tamże R. 1328.

3)    Nie traćmy nigdy z oczu tćj wielkiój i niezaprzeczonej prawdy historycznej, że wszyscy panujący uważali Papieża jako swojego przełożonego chociażby doczesnego, ale nadewszystko jako przełożonego nad cesarzami wybieralnymi. Sądzono powszechnie, że Papieże dają cesarstwo, koronując cesarza, i nadając mu prawo mianowania swego następcy. Elektorowie Niemieccy odbierali od niego przywilej mianowania ,,króla Teutonów“ który był tym sposobem przeznaczony do cesarskiej godności. Cesarz wybrany składał mu przysięgę i t. d.

.Uroszczenia zatem Papieży tym tylko mogą się wydać dziwnemi, którzy zupełnie nie chcą przenieść się w te odległe wieki.