maistre o papiezu014601

146

kowitą sprawiedliwość. „Był to“ powiada jeden z nich „człowiek głęboko uczony jak to w świątobliwych listach swoich dowiódł, a błyszczący wszystkiemi rodzajami cnót 1). „Okazy wał“ mówi inny „w postępowaniu swojem wszystkie cnoty, które usta jego ln-dziom wykładały 2),“ a Fleury, który jak wiadomo pochwałami nie psuje Papieźów, nie waha się jednak uznać, że S. Grzegorz VII „był człowiekiem cnotliwym, z wielką wrodzone odwagą, wychowany w najsurowszej zakonnej karności, i pełen gorliwej dążności ku oczyszczeniu kościoła z błędów, któremi widział że jest zarażony, a mianowicie przekupstwem i niewstrzemięźliwością du-chowieńswa 3). “

Była to wspaniała chwila, która nastręczałaby przedmiot do nader pięknego obrazu, to owo spotkanie się w Lanossa pod Reg-gio w r. 1077, kiedy Papież trzymając Śtą Eucharystyą w ręku obrócił się do cesarza i wezwał go, „ażeby przysiągł za nim, na zbawienie wieczne, czyii działał zawsze z zupełną czystością zamiarów dla chwały Boga, i szczęścia narodów “ a ten dręczony wyrzutami sumieuia, złamany powagą Papiezkiego wpływu, nie śmiał powtórzyć roty, ani przyjąć kommunii. '

Grzegorz zatem nie był zbyt zarozumiałym, gdy przyznając sobie z zupełną (w siły swoje ufnością) posłannictwo potwierdzenia władzy Europejskiej, młody jeszcze w tym okresie dziejów i u-noszony wirem zapału napisał te pamiętne wyrazy:

„Mamy obowiązek przy Boskiej pomocy dostarczyć cesarzom, królom i innym panującym, broni duchownej, której potrzebują dla uspokojenia w sobie burzy, jaka wyższych jest stanowisk znamieniem. “ To znaczy: „Uczę ich: że król nie powinien być tyranem. " A któż byłby ich tego oprócz niego nauczył 4).