page0075

74 -

Lecz w nocy szczęściem przyszedł sen pożądany, który jój dodał sił i powrócił życie, Jadwisia przez całą noc nieoddaliła się ani na krok jeden, słuchając oddechu matki i przechodząc przez wszystkie stopnie trwogi i nadziei.

Gdy dzień zaświtał w oknie, chora otwarła oczy i rzekła: Teraz mi lepićj, mam nadzieję, że mię Pan Bóg zachowa.— I wziąwszy trochę pokarmu, na nowo zasnęła. W duszy przywiązanej córki cudowna radość zabłysła; i oto jakby szukając swobodniejszych miejsc swemu uniesieniu, wyszła na palcach z pokoju, a przebiegając dziedziniec, dostała się na bliski pagórek, właśnie gdy niebo zaczęło się rumienić wschodząeem słońcem. Miotana uczuciem nadziei i boleści stała przez chwilę nieruchoma jak posąg. Lecz patrząc na rosnącą coraz światłość dniową, porównywa ją w myśli z nowem życiem, które sen powrócił jój matce, i o cierpieniach jakie przetrwała. Wzruszeń tych niemogło serce jój zamknąć w sobie; pada na kolana, schyla głowę, krótką ale gorącą modlitwę zanosi do nieba, i dwa potoki łez, razem z rosą poranną spływają na pagórek.