page0114

110

szarpnąwszy scyzoryk, ostrze jego w oko sobie wbiła, z czego zupełnie zepsuła się jej źrenica. Magdalena jednak gdy dorosła,radowała się z tego, że ją już wabić nie będzie życie światowe, że brak urody nie dopuści żadnej myśli ziemskiej zagnieździć się w jej sercu. Gdy już została przełożoną,mawiała nieraz do sióstr swoich prze-lconywając je, że to co na nas Opatrzność dopuszcza,'często nam na dobre wychodzi, że przez tę oka ślepotę, wiele jej duchownego światła przybyło.

Tymczasem dwie starsze siostry Magdaleny szły za mąż i ojciec sprowadził ją do domu, żeby była na ich weselu. Ale te w^Tesela światowe, tak widać były nie dla niej, że z konieczności musiała się od nich odsunąć; bo na pierwszem, mocno oparzyła sobie ręce, a na drugiein rozchorowała się na ospę. Gdy jej zaś mówiono, że i ona za mąż pójść musi, ani słuchać otem nie chciała, bo wcześnie powstała już w niej myśl oddania się Bogu w zaciszu klasztornem. Słudze, który raz ją wiózł do ojca, rzekła przejeżdżając około opustoszałego Chełmińskiego klasztoru: „Nie umrę aż w tym klasztorze mniszką zostanę, i mam nadzieję, że mi to sprawi Pan i Zbawiciel mój, któremu ja się poślubiłam.”