page0171

168

liczono, tak znakomite zrobił postępy w naukach. W młodości wysłany dla dalszego kształcenia do Rzymu, z wielka skwapliwością obchodził miejsca święte, żeby rozpamiętując cnoty tych co do nich swoje przywiązali wspomnienia, sta, wać się do nich podobnym. Obrawszy Bożą Rodzicielkę za szczególną swoją opiekunkę, piechotą udał się z wielką pokorą i nabożeństwem do Loretu. W czasie pobytu swego w Neapolu, doznał wielkiej pociechy. Książę Ossuna, wicekról Neapolitański, rzekł mu raz, gdy się u niego znajdował na pokojach, że mu może podarować dwóch niewolników polskich, którzy naturalnie jego są własnością, ponieważ jego wojsko zabrało ich na Tureckim okręcie. Zamojski pospieszył wypytać się, coby to byli za Polacy i dowiedział się, że to szlachcice z Rusi, przed kilkunastą laty zabrani przez Tatarów i do Carogrodusprzedani. Polską ludność tych okolic często spotykał los podobny i rozdzierające opisy tej niedoli jeszcze dziś nam łzy wyciskają. Dwom tym nieszczęśliwym Polakom, nie doznającym nic lepszego u chrześcijan, którzy ich uważali za niewolników, Zamojski ułatwił powrót do kraju i dostatnio na starość opatrzył, rad że wydarł dwie dusze rozpa-