page0181

171

WROŃSKIEGO ŻYCIE 1 PRACE.

B) Technia.

a) W Treści.

a 2) W części elementarnej.

a 3) Dla miary rozciągłości przez elementy bezpośrednie lub wyróhnione, przez linie pojedyncze i przez powierzchnie pojedyncze = Wartości geometryczne.

a 4) Przez linie, jako elementy powierzchni i przez powierzchnie jako elementy brył = Metoda niepodzielnych* (Cavalieri). b 4) Przez tworzenie powierzchni ruchem linij i tworzenie brył ruchem powierzchni = Metoda centrobaryczna (Pappus). b 3) Dla oznaczenia rozciągłości przez elementy pośrednie lub przechodnie, przez linie skombinowane i powierzchnie skombinowane = Miejsca geometryczne.

a 4) Przez przecięcie linij prostych lub krzywych = Poryzmy geometryczne. b 4) Przez przecięcie powierzchni płaskich lub krzywych = Przecięcia stożkowe i inne.

b 2) W części systematycznej.

a 3) Dla dopełnienia harmonii przeduitaitmej lub preformacyi pierwotnej w przestrzeni i czasie; powody dostateczne dla tworzenia figur geometrycznych za pomocą warunków algorytmicznych położenia ich trzech punktów dowolnych = Trygonometrya (płaska i kulista) b 3) Dla dopełnienia tożsamości pierwotnej pomiędzy elementami pierwszo-rzędnemi; powszechność bezwzględna w tworzeniu rozciągłości przez określenie algorytmiczne położenia punktów za pomocą trzech współrzędnych (trzech wymiarów) przestrzeni = Prawo najwyższe geometryi. b) W Formie lub Porównaniu.

a 2) W części elementarnej; dopełnienie podobieństwa geometrycznego za pomocą rzutu figur na trzy płaszczyzny współrzędnych, jak w perspektywie , w celu otrzymania jednostajności w tworzeniu rozciągłości; prawidło tego tworzenia jednostajnego, jako kanon geometryczny = Geo-metrya wykreślna.

b 2) W części systematycznej; dopełnienie symetryi geometrycznej przez konstrukcyę szeregu punktów w przestrzeni przy pomocy równań algorytmicznych między ich współrzednemi, jako ztoiązek symetryczny między punktami, w celu tworzenia powszechnego takiego szeregu systematycznego punktów = Zagadnienie powszechne geometryi.

Nuta. Zagadnienie powszechne w połączeniu z prawem najwyłazem geometryi, tworzy to, co nazywa się niedokładnie geometryą analityczną, a co nazwaćby należało geometryą algorytmiczną

²) Rozbiór krytyczny tego wzoru, zwanego przez Wrońskiego »prawem naj-wyższem* mechaniki niebieskiej, podał astronom belgijski Ch. Lagrange w notach do swojej rozprawy: „Exposition critiąue de la móthode de Wroński pour la resolution des problemes de mecaniąue celeste“ (Bruksella, 1882). Dochodzi on do wniosku, że prawo Gdx = — wd<o jest tylko możliwem dla przecięć stożkowych i dla sił działających w stosunku odwrotnym do kwadratów z odległości; że jest zatem tylko inną formą prawa Newtona. Przytaczamy tu jeszcze słowa charakterystyczne na końcu rozprawy Lagrange’a:

»Nous avons avoir hesite d’abord a reconnaitro cette grave erreur dont las con-sequences se retrouveront peut - etre malheureusement dans plusieurs autres travaux

http://rcin.org.pl