page0206

198

• Rogów — Rogowiec

parafljalny tutejszy ufundował w r. 1680 Alexander Ogiński, wojewoda trocki, z żoną Marcybellą Anną z Hlebowiczów, którą to fundacyją syn ich Marcyjan w roku 1699 utwierdził. Starodawna posiadłość Ogińskich stała się z czasem dziedzictwem* StraszewiczóM Pod Rogowem nad brzegiem Niewiaży leżał dawniej znacznej wielkości kamień granitowy, zwany po litewsku Zaltis, wąż, dla tego, że na nim były wyryte postaci trzech wężów. Kamień ten był w tern miejscu czczony jako symbol bóstwa u pogan litewskich, co właśnie potwierdza mniemanie o świętości miejsca w Rogowie i o pochodzeniu jego nazwiska. Kamień ten przeniesiony potem został do Kiejdan.    F. M. S.

ROgÓW, wieś prywatna w gubernii Radomskiej, w powiecie Miechowskim, w dekanacie opatowskim, nad rz. Wisłą, od nowego miasta Korczyna wiorst 11 odległa. W XVI wieku własność Szafrańców'. Ci wraz z Prosperem Prowan-ną Włochem, który od nich Rogów prawem zastawu trzymał, i Stanisławem Budzińskim, domownikiem Prowanny, autorem historyi reformacyi w Polsce, odebrali kościół tutejszy katolikom, zamienili go w zbór kalwiński i ustanowili przy nim ministra, którym był Jan Pustelnik. Pro wanna przeszedłszy pod chorągwie antytrynitarzy złożył w r. 1569 w Rogowie zjazd, na którym znajdowali się naczelnicy tej nowej nauki, jako to: Stanisław Lutomirski, Grzegorz Pauli i inni, i zdaje się że od tego czasu zbór rogowski podobnie jak pińczowski, wpadł w ręce antytrynitarzy. Później Rogów dostał się Firlejom pojednanym z Kościołem katolickim, który zbór w Rogowie znieśli za panowania Zygmunta III. Teraźii.ejszy kościół parafljalny w miejsce pomienionego zboru, gdy ten od starości zrujnował się, wystawiony został z drzewa modrzejowego w r. 1751, przez księdza Michała Wodzickiego podkanclerzego koronnego, później biskupa Przemyślskiego, ówczesnego zarazem dziedzica tej włości. Dziś Rogów liczy ogólnej ludności 319 głów.    F. M. S.

RogOWe, przy sprzedaży bydła rogatego, dodatek do umówionej ceny, tak jak sprzedając konie zastrzegają sobie sprzedający oduzdne.

Rogowe srebro, rogowa ruda srebrna, tak się nazywa związek srebra z chlorem, bardzo rzadko w naturze napotykany, sztucznie zaś można je otrzymać, dodając do roztworu soli kuchennej roztworu azotanu srebra, przyczem powstający osad jest chlorkiem srebra czyli srebrem rogowem. Świeżo otrzymany chlorek srebra zajmuje wielką objętość i ma podobieństwo do sera, po wysuszeniu przedstawia massę białą, "iężką; ogrzewane przyjmuje barwę różow^rą a potem topi się na płyn jasny żółta#y, który po oziębieniu daje massę białą konsystencyi rogu, i tę to massę właściwie zowią srebrem rogowem. Pod wpływem światła, chlorek srebra przybiera barwę^ czarną i na tej własności polega użycie jego w otrzymywaniu obrazów świetlnych według metody Talbo-t’a. Powstawania srebra rogowego używają dla oddzielenia srebra z roztworów zawierających je razem z mnemi metalami i to na małych równie jak i na większych lościach. 'Łe srebra rogowego otrzymuje się srebro metaliczne przez stopienie go z topnikiem.

ROgOWieC (Harnslein), jest odmianą kwarcu zbitego, zwykle bezkształtny, rzadko przedstawia się w kryształach fałszywych, które się utworzyły przez wypełnienie massą jego przestrzeni po kryształach szpatu wapienn ego pozostałych; zdarza się także w postaci kropel, kul większych łupliwych, a nadto jako materyjał skamieniałości; rozłam ma m uszło wy, bywa koloru szarego, żółtego, czerwonego, brunatnego, i t. d., niekiedy prążkowany, plamisty lub obroczko-wo zabarwiony. Przed dmóchawką nie topi się, stal zaś od niego daje mocne iskry. Odmianami jego są: kwarc drzewiasty, mający budowę dó drzewa po-