page0238

228

ści. Czyż ząb jego nieubłagany, cokolwiek kiedy uszanował? Widzimy, jak stworzenia wszystkie w proch obraca. Ciała niebieskie same, które się wydawały niezniszczalne, jak światło, podlegają powolnemu rozkładowemu działaniu wieków. Gasną jedne po drugich, rozbijają się i zapełniają odłamkami przestrzeń, którą niegdyś zalewały promieniami światła.

Jakżeby człowiek mógł się oprzeć wszystko niszczącej potędze csasu? Zjawia się na arenie świata jako mało znaczący aktor w olbrzymim dramacie, którego nie zna początku, a zakończenia przewidzieć nie jest w stanie.

Taką jest smutna i rozpaczliwa nauka tych, którzy śledząc tylko ewolucye i przemiany mate-ryi, patrzą jedynie na zewnętrzną duszy powłokę. Ale dzięki Bogu radosne wyznanie ludzkości przytłumia ponure głosy materyalistycznych puszczyków. Mimo ruin zdziałanych przez czas, człowiek wchodząc w życie, ma przeświadczenie, źe obejmuje w posiadanie wszystkie wieki i że osoba jego jest niezepsowalną.

Mówię csoba, bo ma»o nas obchodzi nie-spożytość, jaką nam obiecuje materya-1 i z m, polegająca na wiecznem zachowaniu pierwiastków. Co nas obchodzą pierwiastki, jeśli naszej istoty już niema? Mamy przeświadczenie o niespożytości naszej ludzkiej istoty, naszej osoby, naszego „ja^u. Jestem dziś i będę zawsze, bo

*) Stan. Meunier. Cours de gćologie compa-rśe. Resume et conclusion.

http://rcin.org.pl