page0407

POGRANICZE ZACHODNIE

strefy osadnicze związane z tradycjami kulturowymi okresu wpływów rzymskich

strefy osadnicze o cechach kulturowych typowych dla wczesnego średniowiecza

strefy mieszanego osadnictwa

1. Sytuacja osadnicza na południowym wybrzeżu Bałtyku u schyłku V i w VI w. n.e. W. Łosiński, Osadnictwo plemienne Pomorza (VI-X wiek), Wrocław 1982, s. 29

W VII-VIII w. na Pomorzu Zachodnim wyróżnić już można kilka stref osadnictwa słowiańskiego: w okolicy jeziora Gardno i nad środkową Wieprzą, w okolicach Parsęty i Regi, w okolicach Wolina i Kamienia Pomorskiego, koło Szczecina oraz w okolicach Pyrzyc i Stargardu Szczecińskiego (zob. mapa 2).

Z przekazów historycznych i badań archeologicznych wynika, że Słowianie wcześniej skolonizowali dzisiejszy teren Małopolski, Wielkopolski, Śląska, Łużyc i Meklemburgii niż tereny dzisiejszego Pomorza Zachodniego. Na obszarze pomorskim na zachód od Odry wykształciły się silne związki plemienne Wieletów, Obodrzyców, Ranów (na Rugii) i in. Wielkim ośrodkiem koncentracji ludności były również okolice Wolina. Później ukształtowały się centra polityczne wokół Szczecina, Kołobrzegu, Słupska, ulegające różnym wpływom: niemieckim, duńskim i polskim.

Z władców polskich nad Pomorzem Zachodnim panowali: Mieszko 1 (pod koniec X w.) i Bolesław Chrobry (967-1025), walczył o nie Bolesław Krzywousty (1085-1138), ale z biegiem lat największe wpływy osiągnęli tu Niemcy. Morską potęgę Pomorzan złamali w 1159 r. Duńczycy.

403