252 GEOGRAFIA FI/.YCZNA ZIEM POLSKICH
Podobnie wyparowało
przy grubości pokrywy 30 cm 20 cm 10 cm z ziemi ilastej 4610 g 4700 g 4830 g
z ziemi piaszczystej 1488 g 2462 g 8299 g
Wpływ roślinności ilustrują następujące doświadczenia; pokrycie liśćmi zmniejsza, zarośnięcie roślinnością wzmaga parowanie: wynosi ono w równych czasach
z ziemi nagie],
z ziemi pokrytej liśćmi, z łąki 630 g 13902 g
Następstwem wszystkich tych czynników jest objaw, źe parowanie odgrywa znacznie mniejszą rolę w przepływie wód w górach, niż na nizinie; tam odpływ nadziemny wogóle jest znacznie większy. Mimo ogromnego znaczenia parowania w hydrologii, mało o niem dotychczas wiemy na obszarach ziem polskich, głównie z powodu trudności robienia ścisłych pomiarów.
§ 5. Odpływ naci- i podziemny. Trzecia nie bardzo znaczna część wody opadowej spływa zaraz po deszczach po powierzchni, bywa wnet zasilaną przez źródła i wody gruntowe i tworzy systematy rzeczne; o nich poniżej (§ 18 i nast.) obszerniej będzie mowa, Czwarta część opadów7 wsiąka bezpośrednio wr ziemię i tworzy tam wielki zbiornik wody gruntowej w szparach skał i w porach materyału luźnego.
§ 6. Woda gruntowa na niżu. Wody gruntowe piętrzą się nad warstwami nieprzepuszczalnemu (ił, glina, łupek) i opierają się o najniższe punkty występowania warstwy nieprzepuszczalnej na powierzchnię. Pod obydwoma względami góry i niż w Polsce zasadniczo się różnią; dlatego też przebieg powierzchni, kierunek i chyżość prądów w ody gruntowej i jej odpływ' zupełnie innym podlega prawom w Karpatach, aniżeli na niżu. Tu w wodonośnych piaskach i żwirach czwar-torzędnych i aluwialnych ławy gliny i iłu powodują rozkład wody gruntowej na kilka piąter, z których każde ma osobny przebieg powierzchni i kierunek prądów. Tak n. p. Jentzsch stwierdził w Królewcu istnienie 9 poziomów wody gruntowej, z których najobfitsze w' wmdy są poziomy II w głębokości 80—100 m, III w 60—70 m i IX w 15 — 20 m. Też Weise znalazł w Poznaniu pod zaskórnicą w 6 —12 m jeszcze szereg poziomów' wody gruntowej do 100—120 m