scandjvutmp8501

122 Ćwiczenie mowy.

Obrazki i ilustracje mogą tylko ożywić i ubarwić opowiadanie. Dobrym środkiem pedagogicznym jest nastręczenie dziecku sposobności do opowiadania.

Z początku przychodzić mu to będzie z wielką trudnością. Wychowawczyni powinna pomagać, zachęcać je, udawać wielkie zaciekawienie i w początkach zadowalać się kilku zdaniami, nie przerywać nawet wtedy, gdyby popełniało jakieś błędy mowy, lub przybierało niestosowną postawę (gdyby np. krzywiło się, przechylało główkę), całą bowiem energję swoją zużywa ono na myślenie.

Ważnym jest bardzo wzgląd nietylko na jakość, ale i na ilość komunikowanych dzieciom powiastek.

Jeżeli dobre opowiadanie pobudza do myślenia i czynu, to zbyt wielka ich liczba uczy lenistwa myśli, gdyż wycho-waniec odbiera tylko wiadomości, a nie ma czasu na przerabianie ich, na tworzenie nowych, własnych. Możemy to samo opowiadanie powtórzyć kilka razy.

Stosownie do treści opowiadania mogą być: religijne, przyrodnicze, moralne, historyczne i fantastyczne.

Do przyrodniczych zaliczamy takie, których treść stanowią epizody z życia roślin lub zwierząt, objawy ich zmyślności i stosunek do człowieka.

Dzieci lubią podobne opowiadania, a forma dialogu, tak często w nich praktykowana, nie wydaje im się wcale nienaturalną. W zabawach przecie przemawiają dzieci do lalek, koni, psów i kotów, chociaż są pewne, że odpowiedzi nie otrzymają. Gdyby dziecko kiedy spytało, czy zwierzęta mówią, odpowiemy mu, że porozumiewają się ze sobą — tylko w inny sposób, niż ludzie. Możemy poprzeć przykładami: pies szczeka, wyje, skowyczy, a za każdym razem głos jego inne uczucia wyraża. Kogut również, zmieniając głos, nawołuje kury, sroży się na nie, pieje i t. p.,