0544

46

Noc z życia Iosifa Wissarionowicza: tyrania filmów i obiadów

Prawdziwy zwycięzca w tej wojnie, Stalin, cieszył się prestiżem światowego przywódcy, ale dysproporcja pomiędzy jego władzą polityczną a stanem napięcia, w jakim żył, sprawiała, że czuł się zagrożony.

Generalissimus i Mołotow byli usatysfakcjonowani, chociaż nie w pełni nasyceni swoimi zdobyczami. Pewnego razu, podczas obiadu, Stalin wysłał Poskriebyszowa, aby przyniósł mapę z nowymi granicami. Rozłożyli ją na stole. Posługując się fajką jako wskaźnikiem, Stalin zaczął oglądać swoje imperium:

- Zobaczmy, co tu mamy: na północy wszystko jest w najlepszym porządku. Finlandia wystąpiła przeciwko nam, więc przesunęliśmy granicę dalej od Leningradu. Kraje bałtyckie, prastare rosyjskie ziemie, są znowu nasze. Wszyscy Białorusini żyją teraz razem, Ukraińcy żyją razem, Mołda-wianie razem. A zatem na zachodzie jest dobrze. - Potem zwrócił się ku wschodowi. - A co mamy tutaj? Wyspy Kurylskie należą teraz do nas, Sa-chalin jest w całości nasz: to bardzo dobrze! Port Artur jest nasz, Dairen jest nasz i Kolej Wschodniochińska też jest nasza. Chiny, Mongolia: wszystko jak trzeba. - Fajka Dunhilla powędrowała na południe. - Ale nie podoba mi się nasza granica tutaj. Dardanele... Mamy też roszczenia do terytoriów tureckich i do Libii.

Tak mógłby mówić rosyjski car - ale nie gruziński bolszewik. Mołotow podzielał jego poczucie misji: „Moim zadaniem było rozszerzać granice naszej ojczyzny. I wygląda na to, że Stalin i ja poradziliśmy sobie [...] całkiem nieźle. Owszem, nie miałbym nic przeciwko odzyskaniu Alaski” - zażartował. Ale Mołotow rozumiał, że pomiędzy bolszewizmem a budową imperium nie zachodzi żadna sprzeczność: „To dobrze, że rosyjscy carowie