0617

586 Niebezpieczna gra o sukcesję, 1945-1949

Stalin oświadczył, że ci weterani są za starzy, żeby go zastąpić. Mikojan, zaledwie pięćdziesięciodwuletni, uznał to za śmieszne, ale nic nie powiedział. Następca, powiedział Stalin, musi być Rosjaninem, a nie Gruzinem czy Ormianinem. Mołotow wydawał się „oczywistym kandydatem”, lecz Stalin rozczarował się nim. Potem, w geście złowróżbnego błogosławieństwa, wskazał na dobroduszną, pociągłą twarz protegowanego Żdanowa, Kuzniecowa: „oto człowiek”, który powinien go zastąpić jako sekretarz generalny. Wozniesienski miał objąć urząd premiera. Mikojan czuł, że Stalin „bardzo źle się przysłużył Kuzniecowowi, biorąc pod uwagę tych, którzy w skrytości ducha marzyli o takiej roli”.

Sam Stalin traktował podejrzliwie każdego namaszczonego sukcesora, zwłaszcza w obliczu fiaska blokady Berlina, którą trzeba było odwołać, ponieważ Zachód skutecznie zaopatrywał swoje strefy za pomocą mostu powietrznego. Umocniło to tylko paranoję Stalina, spotęgowaną już chorobą, odstępstwem Tity i syjonistycznymi niepokojami wśród rosyjskich Żydów. Beria i Malenkow ostrzyli noże.⁶