skanuj0207 bmp

208 CZĘŚĆ III. System ochrony zdrowia w Polsce w dobie reformy

Przeprowadzona w 1966 r. reforma ubezpieczeń zdrowotnych spowodowała znaczne redukcje w tzw. podstawowym pakiecie zdrowia. Przykładowo, zwiększono dopłaty do leczenia uzdrowiskowego, wydłużając jednocześnie do trzech lat okres, po którym pacjenta można ponownie skierować na taką kurację.

Kumulacja środków finansowych w obrębie prywatnego sektora ubezpieczeń zdrowotnych ma jedną niepodważalną zaletę. Jest nią finansowanie nieustającej akcji profilaktycznej w myśl zasady: „lepiej zapobiegać niż leczyć”. Lepiej i na pewno - taniej.

Stąd imponująca liczba różnego typu programów np. profilaktyki AIDS, walki ze stresem, promocji zdrowego stylu życia. Z reguły program taki obejmuje publikacje, witrynę internetową, dyżury przeszkolonych pracowników, infolinię oraz pakiet imprez na otwartym powietrzu, podczas których są prowadzone kompleksowe kampanie informacyjne. W ten sposób najpełniej realizuje się współpraca samorządu lokalnego z kasami chorych.

W programach tych uczestniczą osoby zasiadające we władzach lokalnych, a same akcje promocyjne są wpisane w kalendarz wydarzeń kulturalnych regionu. Przy tak zorganizowanej promocji skala oddziaływania i skuteczność programów jest bardzo znaczna. Kasy często sponsorują imprezy o charakterze sportowym, wpisując się w konwencję podmiotu propagującego zdrowy styl życia.

Istotne znaczenie w rozwiązaniu niemieckim ma fakt, że świadczenia medyczne są traktowane jako usługi i realizowane głównie przez podmioty sektora prywatnego.

Takie rozumienie usług medycznych funkcjonuje nie tylko w odpowiednim ustawodawstwie, ale także w świadomości społecznej. Odrębność wobec usług innego rodzaju przejawia się jedynie w braku obciążenia ich podatkiem VAT oraz częściowym zwolnieniem z podatku dochodowego.

Warto również zwrócić uwagę na ścisłą współpracę pomiędzy sektorem ubezpieczeń zdrowotnych a sektorem ubezpieczeń emerytalnych. Współpraca ta polega nie tylko na współfinansowaniu różnego rodzaju akcji informacyjnych, ale także na swoistym uzupełnianiu się w zakresie leczenia konkretnego ubezpieczonego: jeżeli w wyniku choroby pacjent musiałby przejść na rentę lub wcześniejszą emeryturę, to koszty leczenia i rehabilitacji pokrywa fundusz emerytalny.

Tak ukształtowany system ubezpieczeń wpłynął znacząco na rozwój i charakter uzdrowisk niemieckich. Stałe rozszerzanie prywatyzacji usług medycznych spowodowało w końcu lat 70. faktyczne rozdzielenie procesu rehabilitacji medycznej od procesu leczenia uzdrowiskowego, zbliżając ten ostatni do rodzaju atrakcji turystycznej. Podział ten jest umocowany prawnie, bowiem okoliczności związane z leczeniem konkretnego pacjenta wymagającego rehabilitacji są wyczerpująco określone w ustawie, zaś pobyty w uzdrowiskach zostały potraktowane wyłącznie jako uzupełnienie procesu leczenia. Ten podział, będący konsekwencją działania praw ekonomii, wyznaczył przyjęcie niżej przedstawionych rozwiązań.