page0011 djvu

Mrówka istotą węehowo-dotykową 9

czenie węchu i dotyku, przy tein tak subtelne i wyraźne, że w zupełności zastępuje słaby wzrok.

Mrówki bezustanku poruszają czułkami. Dotykają niemi wszystkich napotkanych przedmiotów. Unoszą je w górę, głaszczą niemi swe towarzyszki, jakby rozmawiając. Od każdego przedmiotu płynie fala subtelnego zapachu, który na nasz węch wcale nie oddziaływa. Na fale te wrażliwe są jednak mrówki. Inaczej dla nich pachnie igła sosny, korzonek poziomki, skórka martwej muchy i mrówka z sąsiedniego mrowiska. Mniej jasna jest w tern wszystkiej rola dotyku, gdyż dopiero węch i dotyk razem, pozwalają mrówce swobodnie zdawać sobie sprawę z otoczenia. Gdy obciąć czułkj, siedlisko tego zmysłu, mrówka zachowuje się bardziej niedołężnie niż ślepiec. Nie może sobie dać rady w życiu i szybko ginie

O ile człowiek jest istotą wzrokową, o tyle mrówka jest węehowo-dotykową. A dlaczego tak jest? Duża część jej życia upływa w podziemnych częściach mrowiska, gdzie najlepsze oczy na nic się nie zdadzą. Panuje tam bowiem zupełna ciemność. Są gatunki, których cale życie upływa pod powierzchnią ziemi, w mroku. Muszą się przecież w tych warunkach orjento-wać. Możliwe to jest tylko dzięki węcho-dotykowi. Słuchu natomiast, jak się zdaje, mrówki nie posiadają.

Od strony brzusznej tułowia znajdują się