img22101 djvu

191

0    Hiacynto! mimo ludzkie wynalazki,

I mimo tej górnej łaski,

Która swoich wybranych od wykroczeń broni: Tożbyrn zdziałał co i oni.

Jestem jednak co każesz uczynić gotowy.

O! czegóżbyin nie zrobił chcąc ci się przy mi li ć.

I lubo w tej rzeczy nowy,

Zechcę się na duchowne powinności silić.

Używam tedy mego oświecenia skutku,

Klęknij — uderz się w piersi — byle pomahitku. Zacznijmyż. — Duch twój pychą bywałże wzniesiony? Ani wątpię że bywał, bo któż cię nie chwali,

A kto jest od wszystkich czczony,

Komu się to kadzidło ustawicznie pali,

Musi być jego dymem czasem upojony.

Wszystko cię wiedzie w te wniki,

1    zwierciadło które ci twe wdzięki odsyła,

I rządzone skinieniem twojem hołdowniki,

Których masz grzecznych i siła;

I te oczęta które zdobiącą koleją,

Znowu są pełne ognia, znowu niby mdleją,

W których amant czytając, cieszy się i boi;

I ta postać Heroiny,

Łatwo ci więc przebaczam wyniosłości winy,

Znam że tylko nieładnym pokora przystoi.

Cóż dalej? — Jestżeś skłonna do łakomstwa błędu, Czerwienisz się i hańba twoja sprawiedliwa,

Moja córko jest to grzech podlejszego rzędu,

Grzech za który nie łatwo odpuszczenie bywa,

Uważ sama — możeszli bez powszechnej zdrady, Taić nieużytecznie tylu pieszczot składy?

Będą cię tam kiedyś winić,

Za nieczynione dobro które mogłaś czynić.