B574 8
35

PROMIENICA 123

trudno zabliźniające się owrzodzenia o niezwykłym wyglądzie, zwłaszcza zaś gdy towarzyszą im przetoki głębokie, nacieki powrozkowate, a sąsiednie gruczoły chłonne nie są zajete. Na szczególną uwagę zasługuje niezwykle twarde nacieczenie skóry, otaczającej rozmiękłe ogniska i guzy, a także okoliczność, że zawartość chełbocących miejsc składa się głównie z tłuszczowo zwyrodniałej tkanki ziaminowej, a tylko w nieznacznym stopniu z cieczy ropiastej. Obecność ziaren promieniczych w wydzielinie lub zeskrobinach owrzodzeń i przetok (badania drobnowidowe) rozstrzyga o właściwem rozpoznam j w tych razach, gdy wypada przeprowadzić rozpoznanie różniczkowe między promie-nicą a kilakami, nowotworami, gruźlicą rozpiywną, gruźlicą kości i t. p. W razie potrzeby należy się uciec do badań tkankowych.

Rokowanie w pierwotnej promienicy skóry zależy w znacznym stopniu od umiejscowienia i rozległości sprawy chorobowej. W ogniskach świeżych, niewielkich i łatwo dostępnych można liczyć na zupełne wyleczenie. W razie zajęcia organów wewnętrznych i w obecności rozległych zmian należy najczęściej uważać sprawę za przegraną. Choroba może wprawdzie trwać bardzo długo, zazwyczaj jednak kończy się niepomyślnie. Zejście śmiertelne następuje wskutek zajęcia ważnych narządów wewnętrznych, zapalenia otrzewnej, opłucnej, opon mózgowych, wskutek postępującego charłactwa i zwyrodnienia skrob^,-owatego.

Leczenie promienicy skóry winno być głównie chirurgiczne. Mniejsze ogniska należy wyciąć, większe zaś wyłyżeczkować. Postępowanie następcze polega na smarowaniu płynem Lugola lub nalewką jodową, albo też na stosowaniu 10°/o maści pyrogalusowej i resorcynowopyrogalusowej (5—10%) W niektórych razach pomaga naświetlanie promieniami Roentgena (filtry). Korzystniejsze wydaje się jednak połączenie wyłyżeczkowania z rentgenote-rapją. Ze środków wewnętrznych podajemy jodek potasowy w dużych dawkach (6—10—12 g dziennie). Niektórzy zalecają podskórne zastrzykiwania 25% jodipiny lub tiodiny, inni znowu dożylne wlewania neosaiwarsanu. CO-LtBROuK zaleca szczepionkę (The Lancet 1920).

SPOROTRYCHOZA ( Sporotrichosis)

Sporotrychozą nazywamy przewlekłą chorobę zakaźną, spowodowaną grzybkiem swoistym, zwanym Sporotrichon de Beurmanni.

Pierwsze spostrzeżenia datują się od roku 1898 i należą do autorów amerykańskich (SCHENK 1898, BRAYTON 1899, HEKTOEN i PERK1NS 1°00). Dokładne jednak dane i wiadomości, dotyczące tej nowej grzybicy, a także wszechstronne opracowanie przedmiotu zawdzięczamy francuskim badaczom DE BEURMANNOWI i GOUGEROTOWI (1903, 1906 i lata następne). Dalsze po-