254 Blender kompedium

506 Btender. Kompendium

Rysunek 12.51.

Sceno oświetlona jednorodnie lampą Sun Ibioty punkt)

W strefie 3D Vm* posiada ona pomocniczą przerywaną linię, wskazującą kierunek padania „promieni" (rysunek 12.52).

Rysunek 12.52.

Przerywana linia, wskazująca kierunek emisji Światła przez lampą Sun

Pozwala on3 uzyskać jednolite, stale oświetlenie na całym obszarze sceny bez konieczności ustalania jakichkolwiek dodatkowych parametrów (wszelkie opcje służące do icj edycji zostały już wcześniej opisane).

Hemi

Lampa Hani generuje światło pochodzące z powierzchni, przypominającej przeciętą na pół sferę (lub— korzystając z bardziej przyziemnej metafory— spodek). Jest ona często wykorzystywana do symulowania takich zjawisk, jak oświetlenie podczas pochmurnego dnia, i me wymaga korzystania z żadnych opcji poza omówionymi dotychczas (rysunek 12.53).

Rysunek 12.53.

Scena oświetlona jednorodnie lampą Hemi (biały punkt); uwagę zwraca całkowity brak cleni

Podobnie, jak było to w przypadku lampy Siat, lampa Hani generuje światło o stałej intensywności (choć nieco bardziej subtelne), stąd nic jej położenie, a kierunek staje się na/wazmejszym czynnikiem, o którym powinniśmy pamiętać, umieszczając ją na scenie. Co więcej, w przeciwieństwie do lampy Sun lampa Hemi oświetla obiekty dużo łagodniej i nie jest w stanie doprowadzić do pojawienia się ich cieni (rysunek 12.54).

Rozdział 12. ♦ Kamera i światło

507

Rysunek 12.54.

Kilkanaście sfer no podłożu Piane oświetlonych lampę Sun (1) i Hemi (2)

podatkowe informacje

Zastosowanie nieodpowiedniego oświetlenia i wykadrowania sceny należy do najczęściej spotykanych błędów popełnianych przez młodych adeptów grafiki 3D. Oszołomieni ogromem funkcji, jakie zostają im udostępnione przez program, zapominają o formie przekazu swojego dzieła, a więc połowicznie — o jego odbiorcy. Problem ten wynika z braku należytego przygotowania merytorycznego autorów, którzy zwykle nie mieli wcześniej do czynienia z fotografią, malarstwem czy reżyserią filmową. Ponieważ wyczcrpuiące opisanie stosowanych w sztuce zasad kompozycji i światłocienia wymagałoby tak naprawdę przygotowania oddzielnej publikacji, ograniczę swój „wykład” do kilku zaledwie zdań.

Punktem, od którego powinniśmy zacząć każdy przygotowywany przez nas projekt, powinien być wybór tematu, a więc odpowiedź na pytania — co właściwie chcemy pokazać i w jakim celu. To on determinuje miejsce położenia kamery, rodzaj wykorzystanych lamp i lokalizację na scenie elementów dodatkowych.

Wymodelowane obiekty należy więc ukazać w odpowiednim kadrze. Kadr sam w sobie jest przecież subiektywnym przedstawieniem przez autora określonego fragmentu obrazu, tego, który zawiera najwięcej treści związanej z tematem. Zmiana kąta, ostrości czy położenia kamery może przynieść zaskakujące rezultaty — obiekt sprawiający wrażenie monumentalnego, tajemniczego i być może przerażającego widziany z tzw. perspektywy żabiej (od dołu) stanic się niepozorny, delikatny i słaby z tzw. perspektyw)' strusiej (od góry). Nie wolno przy tym zapominać o doborze odpowiedniej długości ogniskowej, jak i należytej kompozycji kadru, a więc harmonijnego zbioru planów o różnej ciężkości. Każda bowiem barwa ma swoją wagę — kolory ciemne zdają się być bardziej dominujące i ma-sywniejsze aniżeli jasne, sprawiające wrażenie subtelniejszych. W tym przypadku obowiązuje zasada tzw. diagonalnej równowagi, a więc porządku elementów obrazu według jego przekątnych (rysunek 12.55).

Prace Patryka Poturalskiego znajdziesz na dołączonej do podręcznika płycie. PrzyklodyiPatryk „Pysiek" Poturalski.

Podobnie jak paleta jest podstawowym narzędziem malarza, tak światło powinno stać się jednym z najważniejszych obiektów nanoszonych przez grafika na