DSC01091 (4)

2M mrrroaE r procesy decyzyjne

Unii. zostały przejęte przez Radę Europejską, a Parlament uzyska) bardzo szeroko prawo uczestniczenia w podejmowaniu decyzji w ramach procedury współdecydowania

|ęvJędnak bbywateie państw członkowskich nie uświadamiają sobie lego, jakie znac/enie w systemie wspólnotowym pełni Rada. Średnio tylko 16% z nich one o samym jej istnieniu, około 30% w Belgii i Danii, ale tylko 6% w Grecji*¹. Większość nie tylko nic zna więc jej zadań, ale w ogóle nic wic, ii taka instytucja wspólnotowa istnieje.

■^ Charakterystyczną cechę funkcjonowania Rady stanowi przede wszystkim jej bybiydowość. Będąc instytucją wspólnotową, jest ona równocześnie miejscem prezentacji narodowych interesów państw członkowskich. Jak zauważa Hi Walla-cc. Rada bywa wręcz więźniem rządów państw członkowskich. Bardzo często interesują się oni przede wszystkim tym. jakie skutki wywrą ich decyzje we własnych lub innych państwach. Natomiast Rada powinna być miejscem poszukiwania nawiązań kompromisowych, mających na celu znalezienie i sformułowanie interesu całej Wspólnoty. Czasem bywa to bardzo trudne.

I Hayes-Rcnshaw oraz H. Wallace przyjęli oryginalną metodę analizowania procent ks/mliowitnia się poglądów ministrów zasiadających w Kadzie. Uznali, że jej nadal międzyrządowy cluirakter powoduje, iż me można tu mówić o klasycznym systemie podejmowaniu decyzji, występuje tu bowiem przede wszystkim system Wielostronnych rokowań i przetargów. Jako argument podali informację, ił osoby uczestniczące w tym procesie tak właśnie o nim myślą*³ Doceniając rolę negocjacji w procesie podejmowania decyzji wspólnotowych, pozostaniemy jednak przy tradycyjnym ujęciu tego problemu.

Ogólnie możno stwierdzić, iż wzrost instytucjonalnego znaczenia Rady jest równoznaczny ze spadkiem tempa procesów integracyjnych. Najlepszym dowodem uzasadniającym słuszność tej tezy jest kompromis luksemburski, przyjęty w 1966 roku po zastosowaniu przez generała Ch. De Gaullc'a polityki „pustego krzesła' *■ Radzie, co uniemożliwiało podejmowanie przez ten organ jakichkolwiek decyzji, a więc stanowiło sposób wykorzystania weta. Francja sprzeciwiała się w ten sposób wprowadzeniu zasady glosowania w iększościowego. W kompromisie luksemburskim ustalono, że w przypadku, gdy akt wspólnotowy ma być przyjęty większością głosów, a h.udzo istotne interesy jakiegoś państwa uniemożliwiają mu zaakceptowanie treści takiej decyzji, to członkowie Rady prowadzić będą dalsze rolo warno, aż do momentu, gdy wszystkie państwa członkowskie będą w stanic przyjąć proponowany akt Rządy wszystkich państw podkreśliły, iż nie uzgodniono stano wiska-w spraw ie postępowania, gdy by w „rozsądnym czasie" nic udało się osiąg-

/.a- u »h I mnm for ihe Himtprm Ommiintm?. Philip Morris Intliuiu DncutsKW lip: Nq6. Bninrli W>,« <*

" Ił WnBKł. ?V tMtWlM rf W C(; Exprrumtr andEtprrrmmii. |»:| MMtabą »

ikrfawf(;•»«.» IMS

* I UąwawWsi.ą. WaiUcc. Tbr Council of Mmntm. Hnundn»lls-(,on(Jori 1997,c nr* MMMAMR

tąć porozumienia. Ale w paragrafie drugim lego dokumentu znalazło się także Jjpńetrotme oświadczenie rządu francuskiego, które jest znacznie hardziej konkretne: jeżeli taka sytuacja zaistnieje, to dyskusja ma hyc kontynuowani .1/ do osiągnięcia pełnej jednomyślności'¹⁴.

V> dalszej praktyce wspólnotowej francuska interpretacja kompromisu luk Ułańskiego była traktowana jako ssiążąca. Faktyczną metodą decyzyjną stal się consensus, a procesy integracyjne zostały zamrożone na dwa dziesięciolecia S Weathenll ocenia, iż do normatywnie supranarodowego procesu decyzyjnego ■prowadzono wtedy decyzyjną międzyrządowość'¹'. Prawne podstawy kompromisu: luksemburskiego są bardzo wątpliwe, ponieważ nic hyl on ani rewizją Traktatu, ani jego interpretacją"’. Natomiast, na jego podstawie, dokonano bardzo istotnej zmiany praktyki decyzyjnej.

9.23. Sposoby podejmowania decyzji

W sytuacji typowej inicjatywa przyjęcia aktu wspólnotowego jest podejmowana przez Komisję, która przekazuje wniosek do Rady. Następnie Sekretariat Rady wysyła propozycję do wszystkich państw członkowskich. Prezydencji zwołuje spotkanie odpowiedniej grupy roboczej, składającej się / ekspertów i delegatów państw członkowskich. Ustalenia tej gnipy są rozsyłane. Jeżeli Piezydencjn uzna. że wstępne dyskusje zakończono, to wysyła wniosek Komisji do t tJRI-11-M-u. wraz. z raportem grupy roboczej oraz swoimi uwngnm). COROPuR przejtniwmlza rokowania i podejmuje decyzję, kwalifikującą własne uiialctilfl do typu „A" luli _B" Wtedy sprawa zostaje przekazana do Rady

Rokowania wielostronne i dwustronne są więc prowadzone na wielu tnie-blach, najpierw wśród ekspertów, potem w CORliPI-R /e, n nn końcu w Radzie Ich istotę stanowi prowadzenie rozmów równoczctnle na wiele trmalów, które su « sobą wiązane [linkaRei). Najważniejszą wspólnotową (wiodą osiągani¹ wielostronnych : porozumień kompromisowych pozostają rozwiązania pakietowe ipackage dcalsl. pozwalające nu wiązanie ze v»bą sjnuw / lóznyth filuwty/ii Możliwe więc i konieczne stają się wielostronne kompromisy, przyjmowane s połu decyzyjnym obejmującym wicie spraw. Państwu i/ionkowikie dążą wią¹

| do znalezieniu najniższego wspólnego mianownika awokrJ) inteo-tów, -■ iua»epm¹ do zdetiniowania obszaru wspólnego mtriesu. który r tnicjc p-imiw.-, .

nil wiciu różnic''. MożJiwc staje się tormulowsmr pakietów l>»ry«MMaJrtyeti M> wertykalnych.

The Compnmti² {tW/toł f«r | WĄr er. M, % )))

Wttrtlwrrill. Ijm¹ mul hi1f#rUUun »•: jh, / m , -,_t\ i '>»«•#.'< IVWz t

* Łab O Uiok. Łom t¹nd hmtudumB vf ikr t²uf»¹m iUśm. t •««¹«¹

fcUiuonj, w 210.

Ztsb %&eszef y | Cieu». ł'jd¹u»» t u;¹ i- .... f-J...... i