DSC01097 (7)

312 INSTYTUCIE I PROCESY DECYZYJNE

o Po pierwsze, Trakiat przewiduje tylko jedną możliwość działania. Komisja może przyjąć uchwałę tylko wtedy, gdy większość jej członków popiera wniosek Większość ta jest ustalana w stosunku db liczBykomisarzy. a więc zawsze wynosi jedenaście głosów, niezależnie od tego, ilu komisarzy jest obecnych na sali obrad¹”. Jednak zaledwie 5' ś.decyzji.zapada w sposób przewidziany w Traktacie¹¹⁵ ) Po drugie, Komisja decyduje także w trybie obiegowym. W ten sposób przyjmowane jest około 25% decyzji¹⁸⁶. Zgodnie z ąrt. 10 Regulaminu Komisji, projekt aktu jest wtedy rozsyłany do .wszystkich członków Komisji, ale można powiedzieć że w tej procedurze dómniemana jest ich zgoda na akceptacją propozycji Komisarze mogą wprawdzie wnosić poprawki, ale terminy przewidziane na ićłi sformułowanie są zwykle bardzo krótkie. W sytuacji normalnej poprawki należy wmeśi w terminie pięciu dni. ule ulega on skróceniu do trzech dni. jeśli sprawa jest pilna. Wwypadku spraw bardzo pilnych termin jest niezwykle krótki, wynosi on bowiem zaledwie 12 godzin. Jeżeli członkowie Komisji nic wniosą poprawek, to przyjmuje

- się. iż decyzja została podjęta.

|j Po trzecie, zdecydowana większość aktów Komisji, bo aż 70%, jest przyjmowana w dybie dele«acyjnyjn^lg?. Na podstawie art. 11 Regulaminu Komisji, w takich sytuacjach upoważnia ona jednego ze swoich członków do podejmowania decyzji w imieniu zebrania plenarnego. Każda jegrTaecygjf staje się więc decyzją Komisji. W wypadku aktów -powtarzalnych i rutynowych, przyjmowanych, na przykład, w ramach Wspólnej Polityki Rolnej, taka procedura jest bardzo potrzebna¹*'. Komisarz oczywiście nie posiada już prawa do dalszego przekazania kompetencji. Delegacyjny tryb postępowania został przyjęty ze względu na konieczność oszczędzaniu czasu, ponieważ zbiorowe dyskusje nad wszystkimi szczegółowymi sprawami mogłyby doprowadzić do całkowitego sparaliżowania Komisji. Zarazem jednak procedura ta stwarza niebezpieczeństwo nadużywania władzy i popełniania

9? An. 219 uit. 2. Zob. te* ort. 5 Regulaminu Komisji: Europom Cołnmission. Rulesof Prace-durc ol ilie Commiukm of 17 Ftbruary 1993. OJ 1993 L 230/15; http://curopa.cu int/commńutee( proceduro/mdes.en tum

Z. Dbliwif-Klepacki. Integracja europejska. Białystok 1999. s. 167; J, Galsler. C. Mik. M stawy europejskiego prawa sespółiwtowego łtttrys wykładu), Toruń ! 996. s. 112—113

'*'/ Dpliwa-Kttpacki. Integracja europejska. Białystok 1999. s. 167. J. Galster. C. Mik. M jlićny <iuivprjslLegÓ pmea w^tółttotowego (tttrys wykładu). Toruń 1996. s. 112-113. D Simon (tamie, tr karendą Komisja przyjmuje około palowy decyzji, zob. D. Simon, Lc systłme jurUitpu aummmautaire. Paris 1997. t 112-113. W roku 1992 procedurę te Komisja wykorzystała 220(1 my. zób S Wcoiherill. P Beaumonl. CC Law: The Essenrial Guide ta ihe Legał Wortings of Ihe £««• perm Ceuumenry. London 1995 (Second Edilion). %. 52-53.

DoIrWa-Kłepacfci. Integracja europejska. Białystok 1999. s. 167: J. Galster, C. Mik, M demy ennrpejthego prawa wspólnotowego Isatys wykładu), Toruń 1996. s. 112-113. W mku 199; procedurę tę Komisja wykorzystała aż 7 tysięcy razy. zob. S. Weatherill. P. Beaumonl. EC ław: 71u CnemU Guide ta ihe legał Warimgs of tht Cumpean Cemtmmin. London 1995 (Second Editiaw.

* 52-53-

" G haac podoje, tr w jednym roku 1980 wydano 10 tysięcy takich akrów; zob. (3. tac. Patii (Otneanmaire gfnirał. Paós 1997 (Gnquifemc ćduion revuc er miso S jourkS- 60.

błędów. Odpowiedzialność za błąd jednego komisarza ponosi cała Komisja w sposób solidarny.

Nn proces podejmowania dccy/ji w Komisji silny wpływ wywierają europejskie grupy nacisku. Komisja jest najczęstszym celem ich działań, ponieważ właśnie ona korzysta z prawa inicjatywy prawodawczej, a ponadto sama podejmuje wiele decyzji administracyjnych Lobbystyczne ..łuirogrupy” zwykle mają charakter transnarodowy, ponieważ zrzeszają członków z różnych państw członkowskich.

Liczbę takich ugrupowań U. Kurczewska szacuje na około 3000'”. Wśród nich ponad połowę stanowią grupy reprezentujące interesy przedsiębiorców oraz producentów rolnych, inne reprezentują interesy publiczne, interesy grap zawodowych czy interesy innych ugrupowań, takich jak związki zawodowe czy stowarzyszenia obrońców naturalnego środowiska człowieka, „łiurogrupy" pełnią trzy podstawowe funkcje: informacyjne, perswazyjne oraz nacisku na ośrodki decyzyjne.

9.4. Parlament Europejski

9.4.1. Ewolucja

Parlament Europejski jest bez wątpienia tą instytucją wspólnotową, która prze szła najwyraźniejszą ewolucję organizacyjną i kompetencyjną.

Traktaty założycielskie przewidywały istnienie trzech ciał parlamentarnych. W EWWiS było to Wspólne Zgromadzenie, ii w EWO I li W ISA Istnieć miały 7, gro madzenia. Jednak już w 1957 r. zawarto umowę o połączeniu tych instytucji nadzenic Parlamentarne, które od początku lut sześćdziesiątych misi nazwę

Jmi Europejski > Członkami Parlamentu byli początkowo yurltiinciijtir/yści kratowi, wvbierani~prz.cz .swoje parlamenty, od dwudziestu lat »q Już wybierani w wyborach bezpośrednich. W roku 1979 po raz. pierwszy w tuki sposób wybrano 410 parlamentarzystów europejskich, kolejne wybory odbyły lif w latach 1984. 1989.1994, a piąte w 1999. W wyborach tych uczestniczyć mogą wszyscy obywatele Unii Europejskiej, co oznacza, iż mogą oni głosować na terytoriach innych państw członkowskich. W roku 1994 po raz picrws/y, w RFN, członkiem pat lamentu został wybrany cudzoziemiec. Obywatele Unii niezbyt chętnie brali jednak udział w wyborach europejskich poza swoimi państwami Odsetek głroujątycłi wynosił w wielu państwach zaledwie 1%, a rekordowo 35%.

Również kompetencje Parlamentu ulegają szybkiej ewolucji W każdym k<> lejnym akcie pierwotnego prawa wspólnotowego były one uzupełniane, aby /Mi żyć funkcjonowanie Unii do jej obywateli i choćby ograniczyć dełnył demokracji.

** U, Kurczewska, hobbytng w Unii EueapvJsłJrj ■ implikuje ętto kntfAa inru/rtiujrp v* S -Stadia i fnce SGH” 2001. zeszyt i. s. $344; li Kwi/m ■-> «. labbttff ■- U mi t    , i;„,

klya PISM” 2001. seria Z. s. 140. Nalomuat N. Nuj:r«:l iwittd/j t* » Unii d/ialMlbat tur iiS.Uii 701) ugrupowali lobbystycznych. N Nugeal. The Oottnmat and fiAnU i of ila twii/iran IJnlun, lig undnulls-London 1999 (Fouflh Editiun;.» 204-316