DSC01154

Jacąues Derrida

uiia (diffśrance)

zdobyciu i ostatecznym zawładnięciu jakimś ruchenrlu dziedziną. Jest to ostatecznie strategia bez ostatecznej celu i można by ją nazwać ślepą taktyką, empirycztij$ błądzeniem, gdyby empiryzm nie był przeciwieństw^ filozoficznej odpowiedzialności. Jeżeli na drodze diffćm ce zachodzi pewne błądzenie, to jednak nie trzyma S:

[Chociaż różnią (diffśrance) nie jest ani nazwą, ani popem, pokuśmy się o dokonanie łatwej i przybliżonej Mizy semantycznej, która ukaże nam stawkę tej gry. Ryiadomo, że czasownik diffśrer (łac.differre — fóżnić jgj^ma dwa odrębne znaczenia: np. w Słowniku Littrćgo lówi przedmiot dwóch osobnych haseł. W Tym sensie

ona ani Unii filozoficzno-logicznego wywodu, ani ,ąj|g|^e differre me jest zwykłym tłumaczeniem grec-

jego symetrycznej, nieodstępnej odwrotności — dyski® empiryczno-logicznego. Pojęcie gry znajduje się pŚ! tym przeciwstawieniem, wyrażając — zarówno prz| wszelką filozofią, jak po niej — jedność przypadku i i'k(H nieczności znamienną * dla rachunku, który nie ma końca Toteż, jeśli Państwo pozwolą, zgodnie z mą decjrżffl i z prawidłem gry, odwrócę zagadnienie i wraz z -P&jg stwem przystąpię do przemyślenia diffśrance, poczynają^ od tematu samej strategii i wojennych podstępów.

Igo diapherein, i fakt ten nie jest dla nas bez znaczę-albowiem łączy te rozważania z pewnym szczegól-językiem uchodzącym za mniej filozoficzny, mniej gnwotny z punktu widzenia filozofii niż greka. W isto-bowiem rozkład znaczeń greckiego diapherein nie zagra jednego z dwóch składników łacińskiego differre, mianowicie czynności odkładania czegoś na później, fnia w rachubę, brania w rachubę czasu i działania wnych sił w ramach czynności implikującej rachunek

Przez to strategiczne tylko uzasadnienie pragną po*^omiczny» nadłożenie drogi, odroczenie, opóźnienie, kreślić, że tematyka diffśrance może i będzie musiał! W^6d> przedstawienie, czyli wszystkie takie pojęcia, któ-

zostać kiedyś podjęta oraz pozwoli, jeśli nie zastąpić <się| g¹⁰^ ^tutaJ ^streścić i^edny^{m słowem}I ^ ^{nie uż}y-to przynajmniej włączyć do szeregu ogniw, których łal ale można by je wpisać do tego łańcucha - odruchem nigdy naprawdę nie będzie władać. Co raz jesl ft:K^anie- ^W *3™ ^sensie diM^{rer zmc7}* odwlekać, cze potwierdza, że nie ma ona w sobie nic teologiczne® ^^łać świadomie lub nieświadomie do czasowego i cza-Powiem więc na wstępie, że różnią nie będąca ani . ria| fW pośrednictwa pewnego odstępu w czasie, zawie-zwą, ani pojęciem wydała mi się strategicznie najwłaśj; ^^ceS° ziszczenie się lub spełnienie „pragnienia lub ci wszą do tego, aby przemyśleć, jeśli nie opanowaćjJH » ^czy^jl^^c w sposób niweczący lub miarkujący myślenie byłoby tu czymś, co znajduje się w pewn|| gwr ^skutek- Zobaczymy w dalszym ciągu, w jaki koniecznym stosunku do strukturalnych granic panów® Bjk to odwlekanie jest zarazem czasowaniem i różnią — to, co jest czymś najbardziej nieredukowalnynji ||sfrzeniałiiem . uczasowieniem się przestrzeni w naszej „epoce”. Zgodnie ze strategią rozpoczynamł)d| Kzostrzeniemem się czasu „źródłową konstytucją” miejsca i czasu, w którym właśnie „my” się znajdujenifl ||* przestrzeni, jak określiłaby to metafizyka lub fe-_: chociaż tego punktu wyjścia nie da się w ostatecznej pnologia transcendentalna w języku, który podlega stancji uzasadnić i jedynie na podstawie diffśrance    * 3^est nie na miejscu,

jej „dziejów” możemy mniemać, że wiemy, kim i gdżifjj jako „my” jesteśmy oraz czym mogłyby być granice ja*§

grugie znaczenie czasownika diffśrer jest najbardziej gipzne i rozpoznawalne: nie być identycznym, być .in-y

kiejś „epoki”.

m, być do odróżnienia itd. Co zaś do wyrazu .diffś*