DSC05687 (2)

Stanisław Herakllua* Lubomirski

I prawie nieludzkimi cieszyć zabawami.

Skryty afekt jest miłość, a im potężniejszy Wznieca pożar, tym płomień miewa sekretniejszy, Bo jako jej wyroki oczy zawiązały,

Tak nie chce, aby cudze też na nię patrzały. Zakochał się Amintas w ledwo co widzianej Piękności, jako ma być ukontentowany    ^6B0

W tym, o czym nie wie, gdzie jest, i czego nadzieje Pono nie ma obaczyć, a przecie goreje.

Ale ja szukać jeszcze Aminty mojego

Stąd pójdę, bo mu mam coś powiedzieć pilnego.

SCENA n

A d r a s t

Już widzę, że się cale fortuna uparła,

Aby wieczną z dowcipem mym ligę zawarła.

Możeż być większe szczęście znać, a nie być znanym, Oszukać, wydrzeć, porwać, a nie być poznanym? Wziąć komu z rąk konterfekt,' a naśmiać się z kogo Nie dawszy się obaczyć, nie bać się nikogo? ⁷⁰⁰ I panu się przysłużyć, i nadzieje znowu Mieć nagrody, i swemu dość uczynić słowu,

Bez kosztu, bez bojaźni, z swej woli, z ochoty?

Nie miał takiej fortuny Jazon, kiedy złotej Dostał wełny, ani tak dowcipu dobrego.

On tylko nieme smoki, a ja rozumnego Oszukałem człowieka; ja winszuję sobie,

Już więcej coś rozumiem o swojej osobie.

Niech się słudzy ode mnie uczą, co tępego Są dowcipu, jako znać humor pana swego.

w. 689 widzianej wg Z W A Ak — widanej N. w. 710 humor wg W Z A Ak — honor N.

Nie trzeba być ospałym, kto chce wskórać z panem. Nie być Endymijonem, ale Centymanem.

Ale, widzę, Amintas wszytek opuściwszy Ręce idzie tu ku mnie, jakby nos zwiesiwszy.

Uciekę? Nie uciekę, by się nie domyślił,

Żem to ja wziął konterfekt; widzę, się zamyślił. Mógłbym uciec, lecz nie chcę; będę tu tak siedział Czekając go, jakobym ni o czym nie wiedział. Powiem mu, że nań czekam, że[m] się oń frasował.

O to tylko gra, abym się nie skonfundował.    ⁷²⁰

scena m

Amintas, Adrast Adrast

Chwała Bogu, żem twego przyścia się doczekał, Aminto; już to chwila, jakom cię tu czekał.

Juzem był zdesperował o twojej bytności Kładąc, żeś serce nowej zaprzedał miłości.

Ale inaczej widzę i cieszę się z tego.

Amintas

Dziękujęć, Brandamancie; nie rozumiej tego,

Aby serce me miało tej niestateczności Podlegać; zawsze jednej hołduję miłości,

Marfizie raz oddanej. Powiedzże mi, proszę,

Coś tam sprawił?

Adrast

Posłuchaj jeno, coć przynoszę, ⁷³⁰ A obaczysz, jeżeliś kogo sprawniejszego Widział nad mię i słyszał co poeieszniejszego.

w. 723 bytności Wg W Z A Ak — bystrości N.

205