DSC08758 (3)

179

r°Vi|fy

^lsKpn»| łffieegótó* nipodadUiiP jg IbaffA

Upiorzyce - wcielenia złych mocy

rejestr zmarłych z Bem¹⁶. Warto odnotować, że jeszcze w drugiej połowie XIX wieku w Mecklemburgii i na Pomorzu odbyło się kilka procesów wampirycznych, ponieważ żywotny przesąd prowadził do bezczeszczenia zwłok i profanacji cmentarzy¹⁷. Nie bez znaczenia staje się fakt, iż kobiety-wampiry to zazwyczaj osoby obdarzone niezwykłą urodą, elegancją i inteligencją¹⁸, co znalazło potwierdzenie w tekstach literackich.

Figura wampirzycy znalazła opracowanie w balladzie Johanna Wolfganga Goethego Narzeczona z Koryntu (1794)¹⁹. W spatium przywołanego utworu odnajdziemy motyw bladolicego młodzieńca w czarnej pelerynie oraz kobiety-wampira sycącej się krwią przeznaczonego jej niegdyś mężczyzny. Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na portret demonicznej feminy:

Patrzy młodzian: postać niby duch-Biała, cicha - kroczy w jego stronę...

W biel spowita szat, w welonu puch, Czarno - złota wstęga zdobi skroń jej²⁰

Jak wynika z zacytowanego fragmentu, istota nadprzyrodzona jawi się jako femina alba, ponieważ w jej literackim wizerunku dominuje biel. Ten zaś kolor wzbudza tanatyczne implikacje i ostrzega przed nieuprawnionym kontaktem z nieczystością. Powszechnie wiadomo, że biała barwa przypisywana jest postaciom nie z tego

¹⁶ Por. G. Kirchen, Terra - X..., s. 135.

| Por. E.R. Buchhammer, Mały leksykon przesądów: o czarnym kocie, trzynastce i wampirach, przeł. M. Struczyński, Warszawa 1994, s. 178.

| Hasło: wampir, [w:] Słownik literatury popularnej, pod red. T. Żabskiego, Wrocław 2006,s.632.

Zob. J.W. Goethe, Narzeczona z Koryntu, [w:] Niemiecka ballada romantyczna, oprać. Z. Ciechanowska, BN seria II nr 142, Wrocław-Warszawa-Kraków 1963, s. 99-106.

| Ibidem, s. 100.