DSC08774 (4)

Upiorzyce - wcielenia złych mocy 195

siała mimo oporu i wstydu, że jest rzeczywiście Lamią i że przysmak zrobić sobie chciała nielada z pięknego ciała Mennipa⁷³.

Zgodnie z gminnymi wierzeniami ludów słowiańskich strzyga to złośliwy duch szkodzący ludziom. Owym demonem mógł po śmierci zostać noworodek urodzony z dwoma rzędami zębów. Jak przekazywał K.W. Wójcicki: „Dzieci takie zawsze w parę dni po urodzeniu umierają. Każde z nich zamienia się w strzygę; zachowują czasem właściwą dziecinną postać ze skrzydłami sowimi, a nieraz przybierają zupełnie pozór puchaczy i w miejsce ich siedząc na dachu domostwa, kwileniem swoim zapowiadają rychłą śmierć jednemu z mieszkańców”⁷⁴. Strzygę wyobrażano sobie też w przerażającej postaci, z płonącymi oczami i ustami-paszczą pełną ostrych wyszczerzonych kłów. Niekiedy zaś jawiła się ona jako blada, chuda kobieta wysokiego wzrostu⁷⁵. Strzygi w dzień spoczywały w grobach, a po zapadnięciu zmroku aż do piania pierwszych kurów nawiedzały siedziby ludzkie, strasząc ich mieszkańców, a czasem nawet gryząc i kalecząc⁷⁶. Strzyga to zatem rodzaj upiora w postaci człowieka zmarłego, wstającego z grobu i napadającego na ludzi żywych dla rozszarpania ich, pozbawienia życia i wyssania krwi⁷⁷. Niebywale ważne jest to, że strzyga, aby przetrwać musi polować, gdyż nie ma ona innych żądz jak tylko zaspokojenie głodu. Aż do XVIII wieku na upiora mówiono w Polsce strzyga, ewentualnie wieszczyca⁷⁸. Jak twierdził Ryszard Berwiński, zabobon o strzygach, o wyjadaniu przez nie dzieciom wnętrzności i serca, spotyka się nie tylko nad Łabą, ale znano go także od pierwszych prawie wieków

⁷³    Ibidem.

⁷⁴    K.W. Wójcicki, Klechdy, starożytne podania..., s. 251.

⁷⁵    Por. Ł. Gołębiowski, Lud polski jego zwyczaje..., s. 156.

⁷⁶    Por. P. Haining, Leksykon duchów, przeł. T. Wyżyński, K. Zarzecki, Warszawa 1990, s. 288.

⁷⁷    Por. A. i B. Podgórscy, Wielka księga demonów polskich..., s. 434.

⁷⁸    Ibidem, s. 482.

. Ł