DSC�94

Semantyka miłości. O kodowaniu intymności

poniekąd w próżni⁶, wedle pewnego uogólnionego wzorca, który ułatwia selekcję, jednocześnie jednak może stanąć na przeszkodzie spełnieniu bardziej emocjonalnie głębokiemu. To kodeks narzuca wzmocnienie znaczeń, które pozwala uczyć się miłości, pomaga interpretować i przekazywać drobne oznaki, aby w ten sposób prowadzić do większego uczucia. I to właśnie kodeks pozwala ukazywać się różnicom, a także dramatyzuje brak spełnienia.

Podstawą formułowanych dalej rozważań są tezy: że w literackim, idealizującym i mitologizującym przedstawieniu miłości tematy i wiodące wątki nie pojawiają się przypadkowo, są bowiem efektem reakcji na stan społeczeństwa i jego tendencje rozwojowe; że mogą rozwiązywać istotny problem, jakim jest nadanie funkcjonalnej formy koniecz-nościom systemu społecznego; że nawet wtedy, gdy występują w formach deskryptywnych, nie jest konieczne, aby odtwarzały rzeczywiste postacie miłości, co jednak nie przeszkadza im rozwiązywać zadanego problemu: jak funkcjonalnym koniecznościom systemu społecznego nadać przekazy walną formę. Panująca w określonej społeczności semantyka miłości może nam zatem otwierać dostęp do rozumienia relacji między medium komunikacji i strukturami społecznymi.

Wyróżnicowanie symbolicznie uogólnionych mediów komunikacji dokonuje się z uwagi na określony problem progowy. Dla medium, jakim jest miłość, problemem tym jest sam wysoce osobisty charakter komunikacji. Przez komunikację wysoce osobistą rozumiemy taką, w ramach której mówiący chce się odróżnić od innych. Może to się dokonywać w ten sposób, że siebie czyni tematem, czyli mówi o sobie samym, ale także w ten, iż przy jakimś problemie komunikacja organizuje się wokół jego poglądu w danej kwestii. Im bardziej zindywidualizowana, idio-synkratyczna i wyizolowana jest własna wizja świata, tym mniej prawdopodobna jest zgoda ze strony innej osoby i jej zainteresowanie. Nie chodzi przy tym tylko o cechy, które każdy jako jednostka posiada czy sobie przypisuje, a więc o osobistą urodę czy osobiste zalety charakteru, które kluczową rolę zaczęły odgrywać w literaturze miłosnej XVII

von und an Klopstock, Braunschweig 1867, s. 108 i n. Najczęściej nie widzi się tu żadnej sprzeczności między rozmyślnym przygotowywaniem się na związek i entuzjazmem, z jakim się go podejmuje.

⁶ Sformułowanie z nieukończonego tekstu Georga Simmla, „Uber die Liebe”, l_v; idem, Fragmente und Aufsdtze, Munchen 1923, s. 47-123 (62).