Dwudziestolecie międzywojenne Jerzy Kwiatkowski (5)

nie

«>• lądu

^łm P*»J.*wi^

•«-a«5. Poj_{awill a}

e^lc^o łomu, w _s*«ry**.

^ - ,V ^nCr'P^k,rⁿ*** UL- ^H,'U

, ^ycł* u, ^Vw>

¹ •‘•i ^ .

¹ _r l? *■'> Moch

'>*'lc«v'^^ku t>r^^hn^k,

°^c»^h^^y ^

X¹:......-

^je*« w_t .«_rIó“₁'^>łt 'vc.r, "** —k

fś^ss

^ł®* Rtamowiaicu ^ydaJ^c kreowac-

*y-

irvyst« «Jccyclowonic ^nł^- >« (Ilu autora ..pnfcllumac/y^'

—— »-:■ rv>z^a««

Jednak Kórow»i

*— *— " *n a* -,.- a

_a /lulcfc tujMigcsiywmejs/ą dla PiKud.Kicgo (i obydwa ' odinu rozwiązał doskonale) — i,¹ <łr«'y&'»ac. najogólniej choć-f. twjc ptwsUiiic dla odradza-frgosif ruiodu. Tak czy inaczej, k wiersze, dzięki swoim _(V<olć*ni> mistrzostwu w stopnio-,jtu negowaniu dramatycznego wuroju czy !• Piłsudskim) dzięki focalym cieciom wyobraźniowej jijmj' — należ.-) do szczytowych aoipitf poezji Dwudziesto- j kem

l.m Lcchoó. (oiugnfu. 1924

Aa łu-toriożofic/.nym, zamknię-ąp w --repu polskich mitów, pcI jwnantyc/itcgo" dynamizmu iinuzynowym poemacie, fi łozo-fcae, uniwersalne, klnsycystycz-or wiersze Srebrnego i czarnego 0924) zdumiewają swoja odmien-ncdci* Zbiór ten. w którym donti-ruj) dwie fascynacje: śmiercią i gnockm. a którego tytuł stano-1 »i aluzję do srebrno-czamych

wdób pogrzebowych — to icdn.i / najbardziej pesymistycznych k-ią/ck poetyckich w polskiej literaturze. wyraz pi/crj/cniu wobec odsłoniętej otchłani beznadziei". jak to napisał Karol Wiktor Zawodtiński Przerażenia »*«któ wszechstronnie opanowanego, przede wszystkim - przez dystans poetyckiego kuns/tu i wiclowzorcowcj stylizacji. Główna rolę odgrywają u nim nurty klasycystyc/nc. ale zarówno motyw wewnętrznego rozdarcia ludzkiej natury, jak stylistyka wiodących ku paradoksowi antytez nują w sobie wiele / tradycji bamku. Tuk jak. z drogiej strony, sposób przed-stawiania i poety racji przyrody mu w sobie niemało z konwencji romantycznej.

„Wymierzone" w ponadczasowo^, wiersze Srebrnego i czarnego popadają niekiedy w skonwencjonalizowany tradycjonalizm. Na ogól jednak chroni je przed nim — inny tym razem — rodzaj artyzmu. Polega on na wirtuozowskiej grze: wersyfikacją, abstrakcyjnymi pojęciami i składnią, która pojęcia te układa w kunsztowne, jak gdyby geometryczne, antytezy i paralelizmy, wiodąc ku