ET0

100 Rozdział 6. Popyt turystyczny

•    rodzaju i lokalizacji miejscowości turystycznej,

•    przynależności narodowej turysty,

•    rodzaju obiektu noclegowego,

•    czasie pobytu.

Z kolei wady metody rejestracji hotelowej można przedstawić następująco:

•    jeden turysta może korzystać z noclegu w kilku obiektach; w takim przypadku będzie policzony jako kilku uczestników ruchu turystycznego;

•    istnieje możliwość noclegu w innych obiektach, które nic prowadzą rejestracji, np. kwaterach prywatnych, mieszkaniach krewnych i znajomych;

•    dane są niekompletne, ewidencja nie obejmuje m.in. „drugich domów” oraz obiektów niesklasyfikowanych.

Jako metodę rejestracji hotelowej stosuje się także określenie liczby udzielonych noclegów. Analiza danych zebranych tą metodą umożliwia ustalenie wskaźnika przeciętnego czasu pobytu turysty oraz współczynnika wykorzystania bazy noclegowej.

W celu oszacowania rozmiarów oraz scharakteryzowania ruchu turystycznego mieszkańców danego kraju, obejmującego zarówno wyjazdy za granicę, jak i podróże po własnym kraju, korzysta się z badań ankietowych prowadzonych w miejscu zamieszkania. Badania te pozwalają oszacować liczbę mieszkańców danego kraju, uczestniczących w wyjazdach turystycznych, oraz liczbę zrealizowanych podróży. Mają one charakter częściowy, a ich przeprowadzenie może mieć charakter zarówno ciągły, jak i jednorazowy. Zakres przestrzenny może obejmować obszar całego kraju lub poszczególnych jego części.

Techniki ankietowo-sondażowe są najbardziej popularnymi sposobami badania częściowego ruchu turystycznego w miejscach atrakcyjnych turystycznie. Mogą obejmować zarówno odwiedzających krajowych, jak i międzynarodowych (służą do określenia liczby, struktury, typów ruchu turystycznego, motywów, celów podróży, opinii turystów itd.). Ich zakres przestrzenny i częstotliwość mogą być zróżnicowane. Badania tego typu, obejmujące cały kraj, można przeprowadzać z uwzględnieniem różnorodności typów ośrodków i regionów, do których przyjeżdżają turyści (aglomeracje, ośrodki wiejskie, różne położenie geograficzne czy właściwości klimatyczne).

Obok ruchu turystycznego miernikiem popytu turystycznego może być również wydatek turystyczny. WTO definiuje wydatki na turystykę jako całkowite wydatki konsumpcyjne poniesione przez odwiedzającego lub na jego rzecz, na podróż i podczas jej trwania oraz podczas pobytu w miejscu docelowym. Pojęcie wydatki na turystykę obejmuje bardzo wiele pozycji, począwszy od kupna dóbr i usług konsumpcyjnych związanych z podróżą i pobytem, kończąc zaś na kupnie drobnych przedmiotów osobistego użytku, pamiątek i prezentów dla rodziny i przyjaciół. Pewne wydatki lub zakupy należy wykluczyć z grupy wydatków na turystykę. Są to:

•    zakupy w celach handlowych, tj. w celu odsprzedania, niezależnie od kategorii odwiedzających, a także zakupy dokonywane przez osoby będące w podróży służbowej na rzecz pracodawców,

•    inwestycje kapitałowe i transakcje zawarte przez gości, takie jak kupno ziemi, mieszkań, nieruchomości, dziel sztuki i inne (np. samochód, przyczepa, łódka, domek letniskowy), nawet jeśli w przyszłości miałyby być wykorzystane w podróży turystycznej,