Ekonomika turystyki R Łazarek (145)

Integracja gospodarcza dokonująca się w ramach OECD i Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej wymagała jednak zapewnienia porównywalności oraz jednolitego określenia znaczenia gospodarczego poszczególnych branż, również znaczenia gospodarczego turystyki. Dlatego już w roku 1984 Komitet Turystyki OECD podjął decyzję w sprawie opracowania jednolitej metody określania miejsca i znaczenia turystyki w gospodarce. Metoda ta (czyli rachunek satelitarny turystyki) została opracowana przez Centralny Urząd Statystyczny Austrii i przyjęta przez Komitet Turystyki OECD, a w roku 1991 rozesłana do krajów członkowskich z zaleceniem wprowadzenia w życie¹⁷.

Metoda ta jest zintegrowana z krajowymi systemami statystyki krajów członkowskich OECD i zakłada wydzielenie sektora gospodarki turystycznej, do której zalicza niżej wyszczególnione dziedziny.

I.    Ho te te i restauracje

Hotele, kempingi i inne rodzaje zakwaterowania, restauracje, bary, kantyny.

II.    Transport lądowy

kolejowy transport pasażerski,

inne pasażerskie środki transportu lądowego.

III.    Transport wodny

morski i przybrzeżny transport pasażerski, śródlądowy transport pasażerski.

IV.    Lotniczy transport pasażerski

V.    Pomocnicza działalność transportowa

w tym: działalność biur podróży, przewodnictwo.

VI.    Rekreacja, kultura i działalności sportowe

teatry, muzyka i inna działalność w zakresie sztuki,

różne rodzaje działalności rozrywkowej,

biblioteki, archiwa, muzea i inna działalność w zakresie kultury,

działalność sportowa i rekreacyjna (w tym wyciągi narciarskie).

Na podstawie przebiegu prac nad wprowadzeniem omawianej metody można się spodziewać, że z końcem lat dziewięćdziesiątych będziemy dysponowali porównywalnymi i wiarygodnymi informacjami liczbowymi o znaczeniu turystyki w gospodarce krajów Unii Europejskiej i OECD.

Należy zauważyć, że „sektor gospodarki turystycznej” według koncepcji OECD uwzględnia tylko niektóre elementy bezpośredniej i pośredniej gospodarki turystycznej. Pomija branże, które tylko częściowo służą turystyce, takie jak handel detaliczny, banki, wynajem samochodów, poczta i telekomunikacja czy też usługi osobiste, np. fryzjerstwo. Pomija także inne elementy, m.in. całą sferę „podziemia

¹⁷ Manuał on Tourism Economics Accunts, OECD Tourism Commitee, Paris 1991.

148