Scan 110328 0145

148

8. GRUPY AMBULATORYJNE

Odkryłaś ostatnio parę sposobów radzenia sobie z twoją rodziną; opowiedz, proszę, co to za sposoby".

Po czwarte, wyrażanie uczuć związanych z piętnem choroby, jej przebiegiem i następstwami może również prowadzić do produktywnych spotkań. Pacjenci odnoszą korzyść z rozmów o samotności, poczuciu wyobcowania i rozpaczliwym pragnieniu poprawy - rozmów, które niekiedy nabierają charakteru egzystencjalnego. Prowadzący powinien być empatyczny, a zarazem nie popadać ani w protekcjonalizm, ani w przesadny optymizm: „Kiedy myślisz o tym, że musisz żyć z przewlekłą chorobą, świat wydaje się bardzo niesprawiedliwy". Chociaż ogólne rozmowy o złości - na przykład złości na życie albo los czy złości na ludzi bądź wydarzenia spoza grupy - mogą być tolerowane, wyrażanie złości do uczestników grupy musi się odbywać pod zdecydowaną kontrolą terapeuty, który powinien dyplomatycznie zmieniać temat.

Zachęta i informacje zwrotne, które pacjenci otrzymują od współuczestników grupy, sprzyjają podporządkowaniu się wymogom farmakoterapii i planu leczenia, a także ograniczają liczbę przypadków rezygnacji z terapii znacznie skuteczniej niż okresowe spotkania sam na sam z lekarzem lub opiekunem pacjenta. Edukacja, wsparcie, bezpieczeństwo i ciągłość są filarami ambulatoryjnych grup dla pacjentów objętych farmakoterapią; grupy takie, jeśli są dobrze prowadzone, mogą bardzo pomóc pacjentowi utrzymać się w leczeniu i zmniejszają liczbę ponownych hospitalizacji.

PRZYPISY

1.    Inbody, D. R., Eblis, J. J. (1985). Group therapy with anorectic and bulimie patients:

Implications for therapeutic intervention. American Journal of Psychotherapy, 39, 411—420.

2.    Mackenzie, K. R., Livesley, W. J., Coleman, M., Harper, H., Park, J. (1986). Short-term

group psychotherapy for bulimia nervosa. Psychiatrie Annals, 16, 699-708,

3.    Schneider, J. A., Agras, W. S. (1985). A cognitive-behavioral group treatment of buli

mia. British Journal of Psychiatry, 146, 66-69.

4.    Brown, S. (1985). Treating the alcoholic: A developmental model of recooery. New York:

Wiley.

5.    Weiner, M. F. (1986). Homogeneous groups. W: A. J. Frances, R. E. Hales (red.), Psy

chiatry update: American Psychiatrie Association Annual Reińew (t. 5). Washington, DC: American Psychiatrie Press.

6.    Lieberman, M., Yalom, I. D. Short-term bereavement groups: A controlled study. Maszynopis

w przygotowaniu.