105
GRUPY SZPITALNE DLA PACJENTÓW Z OSTRYMI ZABURZENIAMI
walka między dwiema pielęgniarkami rywalizującymi o stanowisko administracyjne może znaleźć odzwierciedlenie w walce między dwoma dominującymi uczestnikami grupy.
Gdy już terapeuta zadbał o możliwie najlepsze warunki (odpowiednie pomieszczenie, zapewniony czas dla grupy, stałość prowadzących, pewna kontrola nad składem grupy), pora sformułować stosowne cele: konkretne, osiągalne w czasie grupowym i przykrojone na miarę możliwości pacjentów tak, by terapia grupowa miała szanse powodzenia (Tabela 2).
Yalom (1) opisuje sześć celów możliwych do osiągnięcia przez grupę działającą w zamkniętym oddziale psychiatrycznym:
1. Zaangażowanie pacjenta w proces terapeutyczny: terapia grupowa powinna pomóc pacjentowi zaangażować się w proces, który uzna za konstruktywny i wspierający i który będzie chciał kontynuować po wyjściu ze szpitala. Dla niektórych pacjentów hospitalizacja jest pierwszą okazją do kontaktu z psychoterapią.
2. Ukazanie pacjentowi, że rozmowa pomaga i że psychoterapia może mu przynieść korzyść.
3. Rozpoznanie problemów: podczas terapii pacjent uczy się identyfikować swoje nieprzystosowawcze zachowania interpersonalne. W ten sposób rozpoznaje obszary, nad którymi będzie mógł później pracować w terapii. Terapia grupowa na oddziale dostarcza wielu informacji, za mało jest jednak czasu, by te informacje zgłębić i w pełni wykorzystać.
4. Zmniejszenie poczucia izolacji u pacjenta, zarówno w szpitalu, jak i w życiu pozaszpitalnym.
5. Umożliwienie pacjentom pomagania sobie nawzajem. Pacjenci przyjmowani do szpitala mają niskie morale i wiele zyskują, odkrywając, że mogą być pomocni dla innych.
6. Zmniejszenie lęku związanego z hospitalizacją: przez zachęcanie pacjentów do dzielenia się obawami dotyczącymi stygmatu, jakim jest hospitalizacja psychiatryczna, do omawiania stresujących zdarzeń na oddziale (dziwaczne zachowania innych pacjentów, napięcia między personelem, pacjenci ostro zaburzeni) i do przyjmowania wsparcia od innych pacjentów.