Scan 110328 0108

110

7. GRUPY NA ODDZIAŁACH SZPITALNYCH

turalizowane ćwiczenie, na przykład pomóc każdemu pacjentowi zaplanować, nad czym chciałby popracować w trakcie sesji (1). Wstydliwa i zahamowana młoda depresyjna kobieta mogłaby zaplanować sobie, że spróbuje wyrazić w grupie jakieś pozytywne uczucia.

3.    Realizacja zadania: Terapeuta pomaga grupie zająć się sprawami lub planami określonymi na początku sesji i zachęca do udziału jak największą liczbę pacjentów. Pyta każdego uczestnika, jak zareagował na ucieczkę jednego z pacjentów; pomaga wstydliwej pacjentce zorientować się, do kogo w grupie czuje coś pozytywnego, i wyrazić te uczucia.

4.    Ostatnie kilka minut: Prowadzący zwraca uwagę, że ta faza pracy się zakończyła, a pozostały czas jest przeznaczony na rekapitulację spotkania i jego analizę. Pora na podsumowanie i autorefleksyjną pętlę tu i teraz; terapeuta stara się sklaryfikować interakcje grupowe, do których dochodziło podczas sesji. Jak zareagowała grupa, gdy zazwyczaj spokojna i zahamowana uczestniczka otwarcie wyraziła swoje pozytywne uczucia? Co czuli, otwarcie rozmawiając o ucieczce pacjenta?

PRACA W ŚRODOWISKU ODDZIAŁU

Innym ważnym zadaniem terapeuty prowadzącego grupę szpitalną jest regulacja półprzepuszczalnych granic między grupą a środowiskiem oddziału. Osiąga się to przez ustalenie jasnych kontraktów między pacjentami a personelem (w ramach obowiązujących na oddziale wyraźnych reguł i oczekiwań co do zachowania pacjentów) i w samej grupie z uwzględnieniem podstawowych ograniczeń wymienionych w Tabeli 3 (2).

Gdy zadanie grupowe oraz ograniczenia z nim związane zostaną w ten sposób jasno sformułowane, grupa będzie mniej podzielona i stabilniejsza i zdoła utrzymać swoją integralność w szerszym środowisku oddziału. Ponadto zabezpieczy to mniej stabilnych pacjentów prepsychotycznych i psychotycznych przed doświadczeniem rozmycia osobistych granic.

Poczucie spójności grupy jest koniecznym warunkiem prowadzenia terapii w nieustannie zmieniającym się środowisku oddziału. Do spójności przyczyniają się punktualność, przewidywalność, wysokie oczekiwania dotyczące obecności i aktywności w grupie oraz codzienne spotkania, które minimalizują skutki ciągłych zmian w składzie grupy. Ponadto, jak już o tym wcześniej wspomniano, uzasadnienie tego sposobu pracy oraz jasne sformułowanie celów grupy - przed rozpoczęciem terapii bądź na początku każdego spotkania - również zwiększa spójność grupy w zamęcie życia oddziałowego (3).