Scan 110328 0114

116

7. GRUPY NA ODDZIAŁACH SZPITALNYCH

jącą bliskością z innymi, która groziłaby fragmentacją Ja i mogłaby wzmagać tendencję do wycofania się bądź ucieczki w zachowania regresywne.

Homogeniczne grupy szpitalne przeznaczone dla osób o upośledzonych funkcjach ego są grupami z wyboru w leczeniu pacjentów z przewlekłymi zaburzeniami psychotycznymi. Tego rodzaju pacjenci zazwyczaj źle sobie radzą w grupach heterogenicznych na oddziałach szpitalnych, a podczas spotkań społeczności nie potrafią realizować zadań grupowych i przez innych uczestników odbierani są jako destrukcyjni. To z kolei nasila i tak już mocne poczucie wyobcowania i izolacji psychotyka i doświadcza on w grupie kolejnego niepowodzenia. Jednakże w grupie, w której konkretne zadania - uczenie się imion innych uczestników, wykonywanie niezagrażających ustrukturalizowanych ćwiczeń, omawianie działania leków czy codziennych problemów życiowych - są dostosowane do możliwości gorzej funkcjonujących pacjentów, a podczas ich wykonywania mogą się, szczęśliwie, przytrafić pozytywne kontakty, doświadczenie grupowe staje się sukcesem.

GRUPY O WYRÓWNANYM POZIOMIE DLA LEPIEJ FUNKCJONUJĄCYCH PACJENTÓW

Grupy takie mają sprzyjać interakcjom między pacjentami i interpersonalnemu uczeniu się w mikrokosmosie tu i teraz grupy szpitalnej. Są przeznaczone dla pacjentów niepsychotycznych, którzy potrafią tolerować intensywność relacji interpersonalnych i stymulację ze strony grupy zorientowanej na proces i są w stanie skupić uwagę w stopniu dostatecznym, by uczestniczyć w tego rodzaju sesji grupowej. Modelem dla lepiej funkcjonujących pacjentów szpitalnych jest grupa z programem (1).

Prowadzący rozpoczyna pracę od tego, że każdemu pacjentowi pomaga sformułować program interpersonalny, który dana osoba chciałaby zrealizować na tej konkretnej sesji. Jeśli pacjent proponuje program w rodzaju: „Chcę być w lepszym kontakcie z własnymi uczuciami", terapeuta zaczyna uściślać ten zamiar, pytając: „Jak możemy ci, Adamie, pomóc podczas dzisiejszej sesji być w lepszym kontakcie z twoimi uczuciami? Czy tego popołudnia możemy ci jakoś ułatwić dzielenie się z grupą uczuciami?". Każdy program musi zostać uściślony zgodnie z osobistym, konkretnym, aktualnym celem, do którego, przy pomocy innych uczestników grupy, można dążyć podczas tej właśnie sesji (w Tabeli 6 Czytelnik znajdzie przykłady programów).

Rundka na temat programów trwa około 30 minut albo w przybliżeniu jedną trzecią czasu trwania spotkania. Dzięki niej mgliste skargi i zmartwienia, wyrażone jasno i spójnie, nabierają konkretnych kształtów. Pacjenci zostają zmuszeni do wzięcia odpowiedzialności za swoją pracę podczas sesji terapeutycznej i słab-