A może jednak Anioł

Chodzili po cmentarzu już od godziny urzeczeni światełkami palącymi się na grobach. Nawet Jasiek nie rozrabiał tylko z wysuniętym na brodę językiem zapalał zgasłe znicze podawane mu przez Małgosię. Kuba uśmiechnął się, jeszcze niedawno to on z Magda ścigali się kto zapali więcej świeczek. Dziś wolał razem z Mamą , Tatą i Siostrą odmawiać różaniec za zamarłych

- Mamuś, pójdziemy teraz do Zosi?- Magda skręciła w znajomą alejkę porośniętą tujami .

- Oczywiście – skinęła głową Mama – przecież zawsze o niej pamiętamy, nieprawdaż?

Magda pobiegła szybko naprzód, by chociaż przez chwilkę pobyć z Zosią sam na sam. I choć było zimno usiadła na drewnianej ławeczce i popatrzyła ze wzruszeniem na szczuplutką twarzyczkę koleżanki utrwaloną na zdjęciu przymocowanym do pomnika. Zosia uśmiechała się ciepło i Magda przez moment pomyślała, że koleżanka żyje, że zaraz poopowiadają sobie o różnych dziewczyńskich sprawach albo o Panu Bogu, bo Zosia bardzo lubiła rozmawiać o Niebie, wyobrażała sobie jak tam jest i czasem troszkę się bała, czy aby na pewno jej dusza trafi do Raju , gdy serce zmęczone chorobą przestanie bić. Magda ucieszyła się, bo nagle zobaczyła w rogu pomnika Anioła z ogromnymi skrzydłami. Zosia wciąż opowiadała o swoim Aniele Stróżu, o tym jaki jest silny, mądry i odważny, i pewnie dlatego jej mama kazała postawić tu tego marmurowego. Magda westchnęła ciężko, wciąż było jej brak Zosi choć minęło już tyle czasu od śmierci przyjaciółki. Magda przypomniała siebie nagle tamten dzień, gdy spotkała Zosię przy szpitalnym bufecie i obiecała jej, że będzie ją odwiedzać na oddziale, gdzie znajdowało się hospicjum dla dzieci. I ten dzień, kiedy Zosia trzymając ją za rękę umarła.

- O rany, jaki piękny motyl – smutne wspomnienia Magdy przerwał nagle krzyk Jaśka.

Magda spojrzała w kierunku nadchodzącej rodzinki.

- To nie motyl głuptasie, to Anioł – poprawiła go cicho.

- Nie Anioł tylko motyl – upierał się Jasiek.

I wtedy go zobaczyli, białego motyla siedzącego na złożonych jak do modlitwy dłoniach Anioła .

- Motyl w listopadzie ?- zdziwił się Tata – to przecież niemożliwe!!!

- Może on jest zrobiony z bibuły – głośno zastanawiała się Mama.

Ale to nie mógł być motyl z bibuły, bo nagle poruszył skrzydłami i odfrunął.

Stali z otwartymi ze zdumienia ustami, gdy motyl znikał gdzieś w chmurach nad nimi. I wtedy Magda rozpłakała się. Mama przytuliła ją mocno do siebie.

- Twoja Zosia jest na pewno w Niebie – powiedziała - jej dusza wzniosła się do góry tak lekko jak ten biały motyl.

- To nie motyl, mamo to Anioł - chlipała Magda – wtedy, gdy Zosia umierała na jej kołdrze też usiadł taki biały motyl i Zosia szepnęła do mnie:

- „Zobacz , mój Anioł przyszedł po mnie”.

A ja pomyślałam, że ona majaczy, że ten Anioł jej się przywidział tylko, a on był naprawdę.

- To nie mógł być Anioł – Kuba jednak nie dowierzał słowom Magdy

- A może jednak Anioł - powiedział Tata – kiedyś był taki święty, Wincenty Ferraro się nazywał , i kiedy on umierał to jego łoże otaczało wiele białych motyli – Aniołów. Tak mówili ci co widzieli, więc kto wie, może i ten też był Aniołem? Może dał znać, że Zosia tam w niebie jest szczęśliwa?

Magda uśmiechnęła się do Taty wycierając łzy z policzków. Jak dobrze, że Tata tak wiele wiedział i tak umiał wszystko pięknie wytłumaczyć…