Rozśpiewany Anioł

Sąsiadowi Janielskich, panu Kowalskiemu, umarła ukochana żona. Zrobił się więc bardzo smutny. Gdy tylko kogoś spotkał na schodach lub przed blokiem skarżył się i wzdychał:

-Tak mi ciężko, zupełnie nie daję sobie rady... Gdy żyła Halinka potrafiła jakoś ogarnąć sama wszystko…

Wszyscy lokatorzy próbowali mu jakoś pomóc, ktoś zrobił zakupy, ktoś ugotował obiad, uprał, posprzątał.

- My po szkole zajmiemy się Zosią, Frankiem i Józiem - obiecała także pani Janielska.

Ale pan Kowalski mimo tej życzliwości smutniał coraz bardziej. Przestał nawet chodzić do kościoła.

- Musimy się za niego pomodlić - powiedział pewnego dnia Tata dodając do wieczornego pacierza jeszcze jedną dziesiątkę różańca.

Przez następne kilka dni pan Kowalski jednak nadal chodził ze spuszczoną głowa i chusteczką wycierał opuchnięte od płaczu oczy.

Ale któregoś dnia jednak coś się odmieniło. Jakby zjawił się Anioł Pocieszenia. Anioł? Tak, chyba Anioł, no bo jak można sobie wytłumaczyć ten telefon do Janielskich, gdy w słuchawce odezwał się ciepły głos cioci Marty.

- Przyjeżdżam do was w odwiedziny na kilka dni, coś mi mówi, że jestem tam potrzebna…

- Czekamy!- ucieszyła się Mama. - Wprawdzie u nas w domu wszystko w porządku, ale twoje przeczucie nigdy cię nie zawodzi…

-Cudownie! Znów z ciocią sobie pośpiewam - uradowała się też Magda.

-Żeby nam tylko uszy od tego śpiewania nie spuchły - zażartował Kuba.

- Nie spuchną- powiedział Tata. - Ciocia śpiewa sto razy lepiej niż ci z telewizyjnego; „Mam talent” czy „Idola”.

To prawda, że ciocia Marta śpiewała pięknie. Nie uczyła się w szkole muzycznej, nie znała się na nutach, ale gdy otwierała usta śpiewała tak pięknie jak skowronek. I rzeczywiście, gdy ciocia przyjechała zrobiło się pogodniej i milej. Ciocia śpiewała co i raz od rana do wieczora. A jeśli nie mogła śpiewać głośno, bo spał Dominik albo ktoś odrabiał lekcje, to nuciła sobie po cichu. A wieczorem brała Pismo święte i otwierała je tam, gdzie były Psalmy króla Dawida.

- To są najcudowniejsze pieśni i modlitwy - mówiła i zaczynała je śpiewać. Każdy psalm na inną melodię, a głos cioci brzmiał coraz dźwięczniej. Nawet sąsiedzi zaczęli zaglądać do ich mieszkania. Ci co znali psalmy śpiewali razem z ciocią:

„Chwalcie Pana z niebios,  chwalcie Go na
wysokościach! Chwalcie Go, wszyscy Jego aniołowie! Chwalcie Go, słońce i księżycu,  chwalcie Go, wszystkie gwiazdy świecące…” - płynęło melodiami przez okno pod ciemne już niebo.

Następnego wieczoru w drzwiach stanął pan Kowalski z Zosią, Franusiem i Józiem. Ciocia śpiewała właśnie: „Pan moim Pasterzem, nie brak mi niczego”. Po twarzy pan Kowalskiego popłynęły wtedy dwie łzy, a na ustach pojawił się uśmiech.

- Moja żona, Halinka, bardzo lubiła ten psalm - wyszeptał wzruszony.

- Niech więc zaśpiewa go pan dziś zamiast niej i dla niej - powiedziała ciocia Marta i podała panu Kowalskiemu Pismo Święte.

- Ale razem z panią, bo śpiewa pani jak Anioł…

Kiedy po kilku dniach ciocia Marta odjeżdżała do domu, żegnali ją rozśpiewani przez nią sąsiedzi z pogodnym już panem Kowalskim.

-Nie zawiodło cię twoje przeczucie - szepnęła jej Mama do ucha patrząc na pana Kowalskiego i jego dzieci. - Byłaś tu nam naprawdę bardzo potrzebna.

-Będziemy co wieczór śpiewać te psalmy z pani melodiami - powiedział pan Kowalski - i niech pani znów tu przyjedzie.

- Ależ oczywiście! - powiedziała ciocia Marta patrząc i śpiewając specjalnie dla pana Kowalskiego: „Chociażbym chodził ciemną doliną, zła się nie ulęknę, bo Ty jesteś ze mną, Panie”

---