III Niedziela Wielkanocna Rok C




A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}








strona
główna nowości   email  księga gości      ogłoszenia  dyskusja   
reklama-banery
chat




III
Niedziela  Wielkanocna   Rok C
 Przeżywamy czas wielkanocny. Przez
siedem tygodni Kościół żyje tajemnicą Zmartwychwstania. Przywołuje to
wielkanocne wydarzenie i świadectwa najbliższych uczniów Jezusa, aby
przekonywać świat do tej przerastającej ludzkie wyobrażenie prawdy, że
Ten, którego wydano na haniebną śmierć przez ukrzyżowanie, trzeciego dnia
zmartwychwstał.
Najpierw Chrystus
przekonywał swoich najbliższych, że żyje. Ukazywał im się wiele razy.
Także dzisiejsza Ewangelia przedstawia nam ukazanie się uczniom
zmartwychwstałego Pana. Ale czy tylko o to chodzi, aby świat uwierzył, że
Jezus żyje? Czy chodzi o coś więcej? Bo czy problemem naszej wiary jest
uznanie istnienia Boga, czy raczej sposób obecności Boga w naszym życiu?
Czy my potrafimy zauważyć tę obecność i działanie Boga pośród nas? Czy
wreszcie liczymy na Jego pomoc? Oto problemy, z którymi żyjemy, a  jakie zdaje się podpowiadać nam
dzisiejsza liturgia słowa.
           
Zauważmy, że Chrystus zjawia się nad jeziorem Tyberiadzkim w
szczególnym momencie. Apostołowie byli wówczas zajęci połowem ryb.
Niestety, jak pisze Ewangelista, „tej nocy nic nie złowili”. I oto w tę
beznadziejną sytuację po bezowocnym połowie ryb wkracza nie rozpoznany
jeszcze Jezus. Przygnębionym, zmęczonym całonocną pracą rybakom każe  zarzucić sieci. Zarzucili i
własnym oczom nie dowierzają. Z ledwością wyciągają mnóstwo ryb w liczbie
aż 153. Tak, że dziwią się, że sieć wytrzymała, nie rozerwała się. I te
nadzwyczajne zjawiska naprowadzają Jana, ucznia, którego Jezus miłował, na
właściwy trop. W tym cudownym połowie ryb rozpoznaje palec Boży. Dlatego z
radości i w zachwycie wykrzykuje: „to jest Pan”. Po nadzwyczajnym czynie,
cudownym połowie ryb rozpoznaje swego Mistrza.
           
Zmartwychwstały Jezus daje uczniom poznać swą obecność także
poprzez bardzo proste, przyjacielskie, wręcz rodzinne gesty ( ognisko,
przygotowany chleb i ryby do spożycia), i słowa: chodźcie, posilcie
się. W tych prostych gestach uczniowie – jak zapewnia Ewangelista –
rozpoznali, że to jest Pan. A wtedy nikt nawet nie odważył się zadać Mu
pytania: kto Ty jesteś?, bo wiedzieli, że to jest Pan.
           
I w ten oto sposób Jezus przyzwyczaja uczniów, w tym także nas do
rozpoznawania Jego nowej, często ukrytej, dyskretnej, pełnej tajemnicy
obecności w świecie, w naszym życiu. I ta obecność, której może nie raz
doświadczyliśmy, nie jest jakimś tryumfującym objawianiem boskiej chwały,
ale w pierwszym rzędzie jest to działanie niosące nam pomoc, a często
ratunek w beznadziejnych sytuacjach. Zmartwychwstały swoją boską moc
objawia w działaniu, w służbie człowiekowi, posługując się najczęściej
nadzwyczaj prostymi środkami. A przy tym uczy nas, ludzi zbyt mocno
ufających we własne siły, że tak naprawdę bez Niego nic uczynić nie
możemy. „Na nic się zda stawać o północy, jeżeli nie będzie Pańskiej
pomocy”. I „bez Boga ani do proga” – dobrze znamy te powiedzenia, które
zawierają tę głęboką prawdę. Przekonali się o tym uczniowie, którzy całą
noc pracowali, i nic nie złowili. A dzięki słowu Jezusa wystarczyło tylko
jedno zarzucenie sieci.
           
Bracia i siostry. Co nam potrzeba, aby rozpoznać obecność i
działanie Jezusa w naszym życiu? Myślę, że pokory. Za często liczymy tylko
na siebie. Św. Teresa mówiła, że trzeba tak pracować, jakby wszystko
zależało od nas, ale przy tym tak się modlić, jakby wszystko zależało od
Boga. Niech ta zasada niech taka postawa pokory i zaufania pomaga nam
dostrzegać częściej w naszym działaniu ów „palec Boży”.                                                                                                                                                                          
Amen.
 
 Ks. Zbigniew Załęcki